Η παγκοσμιοποίηση απέτυχε. Βρισκόμαστε μέσα στη διαδικασία της διάλυσης του εγχειρήματος, γι αυτό δεν τη βλέπουμε ακόμα καθαρά.
Οι μεγάλοι άντρες το βλέπουν. Και όταν είναι ταγοί λαών, προσπαθούν να το επιταχύνουν.
Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Τραμπ. Όχι σε μετακινήσεις πληθυσμών,  περιορισμός στις κινήσεις ανθρώπων, «πρώτα η Αμερική», επιστροφή επιχειρήσεων και βιομηχανιών στην Αμερική.
Δεν τον άφησαν.
Η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε σαν οικονομική απαίτηση από τους κολοσσούς της Οικονομίας.  Επόμενο αναμενόμενο βήμα ήταν ο επαναπροσδιορισμός της απασχόλησης, και εκ τούτου η αλλαγή στην κατεύθυνση της Παιδείας.
Ένεκα όλων αυτών  τα πάντα πλέον ρυθμίζονται από ένα κουτί που λέγεται κομπιούτερ. Από εκεί αρχίζει η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, η αποκοπή του από τη φύση. Οι άνθρωποι δεν είναι πρόσωπα πια, δεν έχουν προσωπικότητα.  
(Ο κορονοϊός ήρθε να επισφραγίσει το απρόσωπο του σημερινού ανθρώπου. Βλέπεις στους δρόμους να κυκλοφορούν σάρκες με σχήμα ανθρώπου. Τίποτα από αυτό που κάνει τον άνθρωπο άνθρωπο δεν διακρίνεις  πάνω σε αυτή την ανθρωπόσχημη μάζα.)
Τώρα όλα γίνονται μέσα από ένα κουτί. Ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να έχει καλά ρούχα, καλό σπίτι, καλή μόρφωση, ενδιαφέρεται μόνο να έχει την τελευταία έκδοση του κομπιούτερ, του κινητού τηλεφώνου και κάθε ηλεκτρονικού εργαλείου που με τόση ταχύτητα εκκολάπτουν οι  επωαστικές μηχανές της απωλείας του ανθρώπου.
Ο Τραμπ διείδε όλη αυτή την ρομποτοποίηση των κοντά εφτά δισεκατομμυρίων μελλοθανάτων του πλανήτη μας- και βάλθηκε να την αλλάξει πάλι σε ανθρωπιά.
Δεν τον άφησαν.
Είναι ο μόνος που θα μπορούσε να το προσπαθήσει με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, αφού η Αμερική είναι και ο πρώτος διδάξας, και ο ρυθμιστής των επιπέδων και του βαθμού της ρομποτοποίησης του ανθρώπου.
Κάποτε η φύση θα μιλήσει. Και όλα θα πάρουν τότε πάλι τον δρόμο της λογικής.
Η φύση όμως συνήθως μιλάει καταστροφικά.  
Η πιθανότητα ενός τέτοιου σεναρίου θα είχε πάψει να υπάρχει αν ο Τραμπ είχε πάρει μερικές ψήφους παραπάνω.
Παιχνίδια τη τύχης όταν ο άνθρωπος παίζει νε την τύχη.