ΑΓΑΠΗ

Τ’ ειν’ η ζωή;" ερώτησα το βιαστικό αγέρι.
«Εγώ όλο τρέχω-εγώ φυσώ, εγώ περνάω μόνο.
Ρημάζω, καίω, καίγομαι, γκρεμίζω, ξεριζώνω
και τα πετούμενα κρατώ μες στ’ απαλό μου χέρι.»

Ερώτησα τη θάλασσα τ’ είν’ η ζωή να μάθω.  
"Εγώ τα γοργοτάξιδα καράβια σου βυθίζω
εγώ ανταριάζω και χτυπώ, θυμώνω και αφρίζω
και το νερό ζυμώνοντας ψάρια και φύκια πλάθω."

Στο χώμα που στη ράχη του όλα γερά κρατάει
στράφηκα και απόκριση ζητώ στο ρώτημά μου-
"Η απόκριση δε βρίσκεται στα χείλη τα δικά μου
μα ρώτησε τον πλάστη μας που όλα τ’ απαντάει."

Και στράφηκα τριγύρω μου: "Όπου κι αν είσαι πες μου
Πλάστη, τι είναι η ζωή που όρισες να ζήσω;
δώσε μου την απάντηση που μόνος μου δε βρίσκω
και που κρατάει μέσα της τις χάρες τις κρυφές μου".

Αμέσως κάθε θόρυβος, κάθε φωνή εστάθη.
Και στη σιωπή που άφησε το τέλος της μιλιάς μου
μού αποκριθήκαν απαλά οι χτύποι της καρδιάς μου:
"Αγάπη είναι η ζωή… Αγάπη... Αγάπη... Αγάπη..."