ΤΟ ΡΥΑΚΙ

Μικρός θυμάται του άρεσε μες στο μικρό ρυάκι
που πότιζε τον κήπο τους, να ρίχνει ένα χαρτάκι
κι ύστερα στους υδάτινους τ' ακολουθούσε δρόμους
μέχρι που έπεφτε μ' ορμή μέσα στους υπονόμους.

Κλεισμένο μες στο χάρτινο εφήμερό του ψέμα
να παραδέρνει το 'βλεπε στου ρυακιού το ρέμα
στις λάσπες και στα χώματα της όχθης να χτυπιέται
κύκλους να κάνει, να βουτά, να χάνεται, να σβηέται.

Θα είχε κόψει από νωρίς του βίου του το νήμα
όμως αυτή η παιδική συνήθεια τον κρατάει:
πριν πέσει ανυπεράσπιστος μέσα στ' ογρό του μνήμα
με λυπημένη κι ήρεμη θέλει μια ειρωνεία
να βλέπει κάθε κύματος καινούργιου τη μανία
καθώς, αναίτια, πριν σβυστεί ,στους βράχους τον πετάει.