ΠΑΛΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ


1.  
ΟΙ "ΝΟΜΙΜΟΙ"

α.

ΤΑ ΜΕΤΡΑ

Μέτρα παίρνουν για το κάθε τι-
μέτρα καινούργια κάθε φορά.
Και λένε: "να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε..."
Μετά τρώνε.

Και σε λίγο άλλα μέτρα.
Και διορθώνουνε το διορθωμένο.
Και λένε:" ε, τι να πρωτοκάνουμε;..."
Και ξανατρώνε.

Δραχμή στην τσέπη της φτώχειας
κάθε μέτρο να 'τανε,
θα 'χε τώρα το πρόβλημα λυθεί.

Όμως εσείς ξέρετε: ένα το μέτρο είναι το σωστό
και αυτό
μία κάννη και μία σκανδάλη έχει.


β.

Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ

Μια κολυμπήθρα έχουν ελληνικέ λαέ,
και όπως τους βολεύει κάθε τι βαφτίζουν.
Όπως τη σκλαβιά λεφτεριά την είπαν,
τη δουλεία δουλειά,
το άδικο δικιοσύνη,
τα θύματά τους δολοφόνους,
την καταπίεση κράτος,
και κείνους που οι ίδιοι εκμεταλλεύονται,
εργαζόμενους.

Α! Πώς άχρωμα τα ελληνικά όλα είναι βαφτισμένα,
και στο πρώτο τίναγμα τ' όνομα το ψεύτικο πέφτει!

Και γυμνά και παραπονεμένα,
όλα,
από το χέρι σου να ξαναβαφτιστούν,
ελληνικέ λαέ,
περιμένουν!..

Πες, Καλέ, τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ξανά,
σε Αληθινά Βαφτίσια τις Έννοιες της Ζωής μας οδήγα.
Και νέα κολυμπήθρα-το ξέρεις-δεν χρειάζεσαι-
μόνο την παλιά,
με το αίμα των πρώτων,
 των άνομων νουνών,
γεμισμένη.


γ.

ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ

Οι πελαργοί μειώθηκαν στη Θράκη!
Ω! συφορά! Τώρα
οι άρρωστοι ούτε ράντζα δεν θα βρίσκουνε,
οι υπάλληλοι οι δημόσιοι μας δικτατορίσκοι θα 'ναι,
οι Τούρκοι θα μας πάρουν το Αιγαίο,
η διαφθορά στη χώρα θα περσέψει
κι η φτώχεια θα ρημάξει το λαό.
Ω! συφορά!

Μα όχι ευτυχώς!
Η πολιτεία
που μέλημά της η ευτυχία είναι του πολίτη
έλαβε μέτρα προστασίας των πελαργών.

Δόξα τω θεώ-η Ελλάδα σώθηκε.
Όλα καλά θα συνεχίσουν να πηγαίνουν.



δ.

ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ

Όσοι αν ζούσανε πενήντα χρόνια πριν
θα γίνονταν τσαντάκηδες
μεσάζοντες σε βρώμικες δουλειές
και άνθρωποι της νύχτας,
όλοι αυτοί.
όταν οι ξένοι εδιώξανε τη χούντα
το κόμμα φτιάξανε των "κινηματιών".

Και τώρα οι βρώμικες δουλειές εγίναν εξουσία
και τώρα οι άνθρωποι της νύχτας όχι νύχτα
μα μέρα μεσημέρι κακουργούν.
Κι όσο για κείνους που θα γίνονταν τσαντάκηδες
τους Κουμπαράδες και τις Τράπεζες
και τα Χρηματιστήρια σήμερα ξαφρίζουν.



ε.

ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ

Χοντροί υπουργοί κι αντιπαθητικοί
κομματικοί παράγοντες και πρόεδροι
οργανισμών και άλλοι τέτοιοι,
βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μιλάνε
κι η έγνοια είναι όλη τους το πώς
θα φάνε και θα πιούνε και θα κλέψουνε.

Κι ο άνους ο ελληνικός λαός
την τηλεόραση ανοι' και τους ακούει.

Κι αντί στο πρώτο το άκουσμα
να πάρει τ' όπλο και να βγει στους δρόμους,
αντίθετα προσέχει τις κουβέντες τους
σαν άνθρωποι να του μιλούνε
κι όχι κτήνη.


στ.

ΣΤΟ ΧΑΟΣ  

Εδώ κι εκεί
μέσα στο Χάος
μια γέφυρα υπερσύγχρονη
ένα τούνελ,
λίγο μετρό…

Κι αυτά με χρήματα από ζητιανιά χτισμένα
και με τα χέρια ξένων, που ένα ξεροκόμματο
σ' αντάλλαγμα θα πάρουν της ζωής τους,
που τηνε χάνουν είτε κεί, πάνω στα έργα
("εργατικά ατυχήματα" τα λέει ο δολοφόνος
αρχικινηματίας)
είτε σιγά σιγά
σε θάνατο έναν καθημερινό δοσμένοι
μέσα σε διώξεις κι εξευτελισμούς και τρόμους.

Και όλα αυτά για να μπορούν οι βρωμεροί "κινηματίες"
να λένε "φτιάξαμε" και "χτίσαμε" και "κάναμε"..

Εδώ κι εκεί.
Μέσα στο Χάος.
Μια γέφυρα υπερσύγχρονη
ένα τούνελ.
λίγο μετρό.

Σαν το κεράσι σε μια τούρτα πάνω
φτιαγμένη από σκουπίδια και βρωμόχαρτα.


ζ.

Ο ΚΑΛΟΣ ΛΑΟΣ

"Τι καλό παιδί που είναι αυτό!..
Δώσε μου το τόπι σου μωρό μου.."
Και το καλό παιδί το τόπι του δίνει.

Και οι πολιτικοί έτσι:
"Τι καλός λαός που είναι αυτός!
Δώσε μου λαέ μου τα λεφτά σου..."
Και ο μωρός λαός το χρήμα του δίνει.

Ούτε κλάματα, ούτε γκρίνιες ούτε νάζια.
Το χεράκι του απλώνει
κι έτσι απλά
όλα τα δίνει
στους αφέντες του.



η.
ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
ή
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ  


Διανοητικά ανάπηρε λαέ, ελληνικέ,
είθε σε κάποια φωτεινή αναλαμπή σου-αν θα 'χεις-
να δεις κι ο ίδιος καθαρά πόσο αστείο φαντάζει
να θες να φαίνεσαι έξυπνος ενώ είσαι χαζός.

Υμνολογείς τους άτιμους αλήτες του ΠΑΣΟΚ
και δουλικά υπηρετείς το κάθε τους καπρίτσιο
κι όσες σου δίνουνε κλωτσιές εσύ τις κάνεις χάδια
τα σιχαμένα τους μ' αυτά σκεπάζοντας κορμιά.

Δημοκρατία και λεφτεριά ότι σου δώσαν λεν
και στην αναπηρία σου όλος εσύ χωμένος
νομίζεις πως ελεύθερος και δημοκράτης είσαι
ενώ αυτοί το δούλο σου το αίμα σου ρουφάν.

Φιέστες σου ρίχνουν και γιορτές και τις αρπάζεις συ
και με το λίγο σου μυαλό πας και γλεντάς με κείνες-
μα η γιορτή η πραγματική στην τσέπη εκείνων είναι-
και χρήμα λέγεται-και συ την έχεις βάλει εκεί.

Διανοητικά ανάπηρε λαέ, ελληνικέ,
μοναδική σαχλή φυλή στης γης τη φλούδα πάνω
μείνε στην αυταπάτη σου και στην μικρόνοιά σου.
Χρειάζεσαι-είσαι ο φαιδρός παλιάτσος των λαών.

...Μα να σ' αφήσω-πήγαινε-ο σοβαροφανής
ο Ρέππας, απ' την τσέπη του μία δεκάρα βγάζει
και στην πετάει. Σήκωσ' την, το χέρι φίλησέ του
και την αναπηρία σου συντήρησε μ' αυτήν.


θ.

ΕΛΛΗΝΕΣ

Από φωνή άλλο τίποτα: Φωνακλάδες.
Και λεν και λεν και λεν. Ώσπου νυστάζουν.
Και πάνε και κοιμούνται. Άπρακτοι.
Γιατί δεν ξέρουν άλλο από λόγια.

Όταν ξυπνήσουνε βλέπουν τριγύρω
υπουργούς που τους εξοντώνουνε,
κλέφτες κυβερνήτες που ό,τι έχουνε τους παίρνουν
και υπαλλήλους που τους λοιδωρούν.

Και πάλι λένε… λένε... και ξανακοιμούνται.
Ξυπνάν, τα χέρια τους δεμένα βλέπουν,
στη φυλακή βαλμένοι μέσα να 'ναι,

και να τους τρων ποντίκια το κορμί..
Το λαιμό τους καθαρίζουν μ' ενα αυγό
και πάλι λεν …και λεν… και μόνο λεν.


ι.

ΨΕΥΔΟΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΣ

Λένε: "οι αρχαίοι πρόγονοί μας.."
και τους έλληνες εννοούνε. Όμως
εκτός απ' την απάνθρωπη διανόησή τους
δεν έμεινε ούτε σπόρος από δαύτους.

Και λένε: "αυτό το χώμα είναι δικό μας"
όχι γιατί βρεθήκανε απλά εκεί
αλλά γιατί παλιά στους έλληνες ανήκε.

Και περιφέρουν τις αγροίκες φάτσες τους
και βγάζουν λόγους εθνικούς
κορδωμένοι.

Τουλάχιστον αυγά μονάχα αφήνει ο κούκος-
δεν κάνει κατοχή και στη φωλιά.
Και τους χτίστες της προγόνους του δε λέει.


ια.
ΑΛΛΟΙ ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ  

Όταν ήρθε η χούντα βγήκαν έξω
κι αρχίσανε τη ζητιανιά: δώστε...

Κι οι ξένοι δώσαν,
αγοράσαν τους ζητιάνους
πράκτορες των συμφερόντων τους τούς έκαναν
και πια τους έστειλαν εδώ.

Αυτοί με τη σειρά τους
πιάσαν τα πόστα
πέσαν πάνω μας
μας βάλαν στη γωνιά
μας λιάνισαν,
μας έστιψαν,
και,
νέοι Φαναριώτες,
μας κυβερνάνε.



2.

ΣΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»

α.

Και μήπως ο θάνατος εσάς σας χάνει;
Μήπως εσείς, ορόσημο της ανθρωπιάς
στην έρημο δε γίνεστε της κτηνωδίας;
Και για όποιον ονειρεύεται τ' όνειρό του δεν είστε;

Το χέρι σας, φαρδύ σαν το άπειρο,
τις ελπίδες και τις κρυφές αγάπες μας δεν κρατεί;
Σαν μια σελίδα δεν είσαστε άγραφη,
που μέσα της όλα να χωρέσουνε μπορούν;

Και αν τον τελευταίο από τους κύκλους μας
να κλείσουμε δεν προλάβουμε,
και αγωνιούμε,
δεν είσαστε σεις
που από του αιώνιου τα μακρινά βύθη
το σωτήριο κύμα στην ακρογιαλιά μας θα στείλετε
σαν βεβαίωση
πως καλά πορευτήκαμε;



β.

Φωτισμένοι εσείς,
που στο σκότος της γης σαν αστραπές περνάτε,
πέστε μας
από ποιο ευτυχισμένο μέλλον ερχόσαστε;

Πέστε μας,
το χάδι ποιας Μοίρας σας ξεχωρίζει;
Πέστε μας-εκεί χωροφύλακας δεν υπάρχει;
Εκεί τα παιδιά παίζουν χαρούμενα;
Οι άνθρωποι ανέμελα και αδιάφθορα υπάρχουν;
Και η ροδιά ανοιχτή όλο και πάντοτε ερωτιάρα θάλλει;

Και πολύν αν απ’  τον χρόνο σας δεν παίρνουμε
πέστε μας καλοί
πριν σας σκοτώσουμε,
ό,τι μας φέρνετε και,
 στοργικά,
τη γαλήνη σας θυσιάζοντας σπέρνετε,
άραγε θα καρπίσει;



γ.

Ήρωες-πώς αλλιώς να σας πω;-που στη βία απέναντι
την αγάπη για τον άνθρωπο υψώνετε, ήρωες
που του μυαλού σας τις αυλακιές αντιγράφοντας
δρόμους λογικής στον παράλογο κόσμο μας χαράζετε…

ήρωες εσείς, που τολμάτε
στη φωνή του σωστού υπακούοντας "ΠΡΕΠΕΙ",
της σκλαβιάς να σπάζετε τα σίδερα κι αλαφρά
στον γύρω αέρα  να πετάτε…

ήρωες, που κιόλας ακούγεται η φωνή σας λέγοντας:
"Τώρα πρέπει! Η αιωνιότητα είναι Τώρα"…

ήρωες που με ατσάλινα χτυπήματα το Άδικο ραγίζετε…
ήρωες πονετικοί της γήινης δυστυχίας, ακούστε με:
όλοι όσοι μπορούν και σκέφτονται, ακόλουθοί σας είναι.



δ.

Τα λόγια μου, αδέρφια του Ήλιου,
δεν είναι για τους πρωθυπουργούς,
ούτε για τους εργοστασιάρχες
ούτε για τους κάθε λογής εχθρούς του έλληνα-
το τομάρι και τα λίπη τους
να διαπεράσουν δεν μπορούν.
Οι σφαίρες σας γι αυτό θα φροντίσουν.

Στη φτώχεια και στη δυστυχία τα λόγια μου πετάνε
για να φέρουν της ανάστασης το μήνυμα.
Για να τους πουν πως η ώρα φτάνει
της εκδικήτρας επανάστασης.
Συνείδηση της αθλιότητάς τους να τους δώσουν
και την απόφαση
αδίστακτοι την ώρα της Μεγάλης Τιμωρίας να 'ναι.



ε.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Ποιος άλλος ν' αγωνιστεί αδέρφια μου έλληνες;
Πέταξαν ένα ξεροκόμματο στον κάθε ζήτουλα
κι αυτός με τούμπες τους ευχαριστεί σαν να μη
ο ίδιος με τον ίδρωτά του να 'φτιαξε και να 'ψησε
ό,τι εκείνοι καταπίνουν.

Αυτούς ξεγράψτε τους ολότελα.

 Ποιος άλλος ν' αγωνιστεί; Οι ανόητοι
που πιστεύουν τους πολιτικούς;
Οι πουλημένοι παρατρεχάμενοι;
Οι εκατομμυριούχοι-
ο άλλος εαυτός των πολιτικών
που δημιούργημα η κατάσταση αυτή δική τους είναι;

Κάποιος πιο ίσος από την ευθεία
και πιο αγνός από το άρωμα του γιασεμιού μόνο,
θα μπορούσε να ξεχωρίσει καταστάσεις,
να δει από το ύψος του πως το σουμάρισμα δεν είναι καθαρό-
πως από κάπου άρχισε ένα λάθος-
και ν' αγωνιστεί να το διορθώσει.



στ.

Των σπιτιών τα ρόπτρα
και τα ηλεκτρικά κουδούνια
με χέρι σταθερό χτυπάς
και με χωνί από εφημερίδες
και μέσα απ' το τετράγωνο κυρτό γυαλί,

ηχηρά φωνάζεις και παρακαλείς
και προσκαλείς τον εργάτη να του δώσεις δουλειά,
τον υπάλληλο για να πάρει αύξηση,
τον άρρωστο γιατρό για να 'χει.

Όμως οι "κινηματίες"
με το παχύ χέρι τους
τα μάτια και τ' αυτιά των δούλων κλείνουν,
για να μη δει κανείς κι ακούσει
και στο σωτήριο κάλεσμά σου αποκριθεί..

Τι λες λοιπόν καλέ μου εσύ,
καιρός δεν είναι τις ευχές ν' αφήσεις και το άλλο-
το τιμωρό να δείξεις πρόσωπό σου;



ζ.

«Ω! Εσείς! Που τα πρόσωπα όλα, ένα ένα,
σε καλά ή σε άσχημα με προσοχή ξεχωρίζετε
και αλλιώς στο καθένα, με το γέλιο
ή με το μαστίγιο, ανάλογα φερνόσαστε…

Ω! Εσείς! κοιτάξτε εμένα,
τον τρομοκράτη,
πώς, σαν ξερά φρύγανα πατώ
τους τέτοιους ξεχωρισμούς σας
και συνέχεια περπατώντας
ζήση νια σε κάθε βήμα μου γεννώ,
αβρή και δροσερή κι ευτυχισμένη
και μέσα της
όλους σας χαρούμενους να έρθετε καλώ!

Ω! Εσείς! Που τα παιδιά μου χωρίζετε
σε δικούς σας και σε αντίθετους,
αποκριθείτε στο κάλεσμά μου,
προτού
σε όλη την οργή μου φανερωθώ.»


η.

Τώρα ετοιμάζουν το φαϊ τους ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς γύρω από το λαιμό τους πετσέτες τα ιδανικά μας δένουν...

Τώρα τρώνε ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς τις σάρκες καταβροχθίζουν των παιδιών σου
που ξετσίπωτα πρόδωσαν.
Κοίτα πώς σπίθες πετάει το αγριεμένο βλέμμα τους...

Τώρα πίνουν ελληνικέ λαέ.
Δες πώς ανεβοκατεβαίνει ο λάρυγγάς τους,
καθώς άπληστα το αίμα σου ρουφάνε...

Τώρα χωνεύουν ελληνικέ λαέ.
Άκου τα ρεψίματα και τους αερισμούς τους
ξαπλωμένοι όντας στη λάσπη...

Τώρα χτίζουν ελληνικέ λαέ.
Χτίζουν μια πολιτεία ελεύθερη λένε.
Χτίζουν μια πολιτεία δίκαιη λένε.
Χτίζουν μιαν Ελλάδα μεγάλη λένε.
Χτίζουν μια δημοκρατική πολιτεία για τα παιδιά μας λένε.

Ελληνικέ λαέ, τους βλέπεις όλους,
πώς,
διασκεδάζοντας,
κινήσεις χτισίματος με άδεια χέρια κάνουν.


θ.


"Για το λαό" λένε. Κολοκύθια για το λαό.
Κονκάρδες στα πέτα βάζουν: "ελευθερία".
Κολοκύθια ελευθερία. Δίνουν Ίμια, δίνουν Κύπρο,
δίνουν λεφτεριά και αξιοπρέπεια,
μόνο αυξήσεις στους μισθωτούς δε δίνουν.

Τρέχουν προς τα πίσω
και λένε: "τραβάμε μπρος!" Γλύφουν κόλους,
φιλάνε ποδιές κατουρημένες και λένε:
"Είμαστε υπερήφανοι!.."

Η αστυνομία τους
τους άπορους πιάνει και τους κλέφτες προστατεύει.

Οι κυβερνήτες, με το βιβλίο του Νόμου στο χέρι,
σαν μύγες το δίκιο και την ευημερία σκοτώνουν.
 
Για δικιοσύνη δεν ακούς κουβέντα.
Για ελευθερία τίποτα πια.

Ελληνικέ λαέ, ως πότε θα τους ανέχεσαι;.
Με την κάννη του όπλου σου Αμάλθειο Κέρας
ανθρωπιά και αξιοπρέπεια στην Ελλάδα φέρε.



ι.

Τον πόνο μας δε θα τον κρύψουμε. Μα και να τον πούμε,
πώς, με λέξεις, μπορούμε; Δε μένει παρά ύμνους
να υψώνουμε σε κείνους που τον πόνο θα πολεμήσουν.
Σε κείνους που με τις ιερές πράξεις τους, το τιμόνι

θα στρέψουνε της ζωής προς τη χαρά-στους αγωνιστές
όλης της Ελλάδας, που ό,τι εμείς-στη γωνιά
στριμωγμένοι, με τα όπλα των "κινηματιών" μπροστά μας-
δεν τολμούμε, αυτοί άτρομα θα τολμήσουν. Σε κείνους

που την προσταγή και του δικού μας χρέους
στην δική τους δένοντας, με διπλή θα χτυπήσουνε δύναμη.
Το περήφανο σπηρουνίστε αδέρφια το άτι σας!

Και μας, σκόνη μας θέλετε στο δρόμο σας;
Μας θέλετε σπιρούνι; Οπλή μας θέλετε; Αφρό
στου αλόγου σας το στόμα; Εδώ είμαστε!