Στις Εβελίνα και Εβίτα
Του Ναυπλίου

Α! Καλό μου εσύ χιονάκι!
Tι ωραία να σε πιάνω
και μια μπάλα να σε κάνω
Και να σε πετώ επάνω
σ’ ένα φίλο μου παιδάκι!

Tι ωραία να κυλιέμαι
στο απαλό σου πάνω τ’ άσπρο
το λαμπρά σα φάτνης άστρο,
Ή με σε να χτίζω κάστρο
και σε όλους να παινιέμαι!

Ή να πλάθω μια μπαλίτσα,
πάνω σου να την κυλάω
κι όταν κάμποσο την πάω
πια να μη τήνε χωράω
στη μικρή μου αγκαλίτσα.

Μα η τρέλα μου η μεγάλη
είναι ο χιονάνθρωπός μου
που είν’ ο πι’ όμορφος του κόσμου
και που είναι όλος δικός μου
από νύχια ως κεφάλι.

Να κρατάει μες στο χέρι
μια σκούπα του περνάω,
μια σκούφια τού φοράω,
μάτια, μύτη δεν ξεχνάω
…και του φτιάχνω κι ένα ταίρι.

Και-αχ- νιώθω έναν πόνο
σαν ο ήλιος όταν βγαίνει
αρχινάει να τον φυραίνει
κι ο χιονάνθρωπος πεθαίνει
κι εγώ μένω πάλι μόνο…

Μα θα ρίξει πάλι χιόνι
και ξανά θα φτιάξω άλλον
πιο καλόν και πιo μεγάλον
και στη σκια θα τόνε βάλω
να μη γρήγορα μου λιώνει.