ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ…

 Στο μπράτσο το λευκό μια μελανιά.
το δεξιό της μάτι μαυρισμένο...

Πρέπει να τόνε διώξει τον αλήτη.
Πρέπει ν’ απαλλαγεί.

Μόνο τα μάτια του ας μην είχανε αυτό το χρώμα…

Πονάν ακόμα τα πλευρά της
και ο τρυφερός γλουτός σε κάθε βήμα της πονά.
Τα χέρια του χτυπούνε όπου βρουν όταν θυμώνει
κι απ' τις φωνές του σειέται η γειτονιά.

Τι λόγια πίστης και υποτακτικά
τι παρακάλια δεν του κάνει…
κι ούτε φωνή δε βγάζει όταν τη χτυπά-
της το ’χει απαγορεύσει-
μα τίποτε αυτόνε δεν τον σταματά
λες η σιωπή της τον εξαγριώνει.

Ω! Και τι δρόμο θα ’χε τώρα πάρει
αν δεν την αγκαλιάζανε αυτά τα χέρια
με όσην τέχνη τη χτυπούν...

Τo μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού της σπασμένο
Απ’ το μεγάλο μακελειό ’δω και τρεις μήνες.
Για τα καλά είχε τότε πάρει την απόφαση
του χωρισμού
και θα την κράταγε και τότε.

Αυτά τα μάτια να μην ήταν μόνο…
τα μελιά...