ΩΣ ΠΟΤΕ;

Πέτρες, βιβλία, δέντρα, άνθρωποι, ιδέες…

Από τα πρόσκαιρα θα φύγουμε ποτέ;
Από τα πράγματα θα λυτρωθούμε, που επιτακτικά
το μερίδιο τους γυρεύουν κάθε μέρα
και μας διαμοιράζουν  και μας χρησιμοποιούν;

Πότε το χέρι μας θωπευτής παρειών
θα πάψει να ’ναι;
Ο νους μας
διαπεραιωτής θεωριών  και υποθέσεων;
Ως πότε θα είμαστε η γέφυρα
για τόσα από μέσα μας διαβατικά,
φοβερά και ματωμένα;
Πότε κι εμείς
με κουδούνια θα πάψουμε να είμαστε
όπως τα πρόβατα, αναγνωρισμένοι;
Μας προσμένει άραγε αυτή η χάρη;