ΒΡΑΧΕ…

Να με μάθεις ασάλευτε βράχε την ακινησία σου θέλω, όταν πάνω σου
το κύμα, άσπρο και τρυφερό έρχεται.
πώς, τότε,
ήλιος δεν γίνεσαι για να το κάψεις;

Στης επιφάνειάς σου τις μικρές φωτεινές σπηλιές
πόσο ζηλευτά ταιριάζουν τα πουλιά!
Δέχεσαι πάνω σου τόσα ερωτικά αγκαλιάσματα,
τόσα λιγωτικά φτερακίσματα,
που τόσο σε πονούν
επειδή ο πόνος δεν είναι έλλειψη
αλλά γνώση της αδυναμίας της επάρκειας.

Ο ουρανός,
μέσα στην μπλε κοιλιά του
ένα κενό αφήνει, για να σε κοιμίζει μέσα του κάθε βράδυ
παντρεύοντας τις μικρές λάμψεις των άστρων του,
με το μέσα σου ασάλευτο σκοτάδι.