Μήπως ο Τσίπρας που έβλεπε ότι το κόμμα «του» θα διαλυθεί, και μη θέλοντας να σκάσει η βόμβα στα χέρια  του, γι αυτό έβαλε τον Κασσελάκη στην Προεδρία του Κόμματος, ώστε το κόμμα να διαλυθεί στα χέρια εκείνου-του οποίου βέβαια ο Τσίπρας την ανικανότητα γνώριζε από πρώτο χέρι;
Θα μου πεις γιατί να διαλυθεί το κόμμα-τι ήταν εκείνο που, αφού πραγματοποιήθηκε, το καθιστούσε πλέον άχρηστο;
Το Μακεδονικό;
Η ανάγκη της ύπαρξης για ένα διάστημα κάποιου «αριστερού» κομματικού
πανδοχέα ώσπου να συνέλθει η Δεξιά από το στραπάτσο που είχε πάθει τότε;
Και μήπως η όλη ιστορία άρχισε με τον Κωνσταντόπουλο, που γνωρίζοντας πολύ καλά την ηλιθιότητα του Τσίπρα, έδωσε το δαχτυλίδι σ’ αυτόν, συναινώντας ή υπακούοντας σε όσους, βλέποντας μακριά, είχαν σχεδιάσει να γίνουν τα πράγματα όπως έγιναν;   
(Και μήπως το «μήπως» πρέπει να απαλειφτεί ώστε οι παραπάνω προτάσεις να μην είναι ερωτηματικές;)
Από την άλλη, και παράλληλα με όλα αυτά, υπάρχει και ο ελληνικός λαός (Λαός! Τη θυμάστε τη λέξη; Είναι «ο κόσμος», «ο κοσμάκης», «οι άνθρωποι»…)-ο ελληνικός λαός που χλευάστηκε, εμπαίχτηκε, διακωμωδήθηκε με το Δημοψήφισμα, με τα νταούλια, με τις «δεκαεφτά  ώρες διαπραγματευόμουν» με το «θα σώσω την Ευρώπη», με… με…
Ο ελληνικός λαός που δεν ξέχασε τι σημαίνει «Αριστερά», αλλά, ο καημένος κι αυτός, όπως το ’χει συνήθειο, το θυμήθηκε πολύ αργά, τόσο αργά που την ενθύμησή του να την πληρώνει με καινούργιες συμφορές.