16-1-09
Ήμουν στην πόλη.
Μ’ ένα φίλο, στο μαγαζί του.
Στις δέκα και μισή –βράδυ- βγήκα έξω για μια βόλτα.
Στο γυρισμό δυο γυφτάκια μπροστά μου. Ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Γύρω στα 9 με 11 χρονών. Παρατηρώ ότι δεν είναι πολύ αδύνατα, πολύ βρώμικα και πολύ κουρελιάρικα. Μου απλώνουν και τα δύο το χέρι. «Δώστε μας κάτι». Βγάζω και βάζω στο χέρι του αγοριού ένα δίευρο. «Και για τους δυο σας» τους λέω. Προχώρησα προς το περίπτερο κάτι να αγοράσω. Με την άκρη του ματιού μου τα έβλεπα να περιεργάζονται με θαυμασμό το δίευρο. Αναμενόμενο. Δεν έχουν συνηθίσει να παίρνουν δίευρα-και αν κάποιος τους δώσει κάτι.
Ψώνισα, κάνω να φύγω. Ακουω δυο φωνούλες να λένε φωναχτά: «Κύριε!..Κύριε!» Στρέφω προς τα παιδάκια και τα βλέπω ερωτηματικά. Και το μη αναμενόμενο: «Σας ευχαριστούμε» μου λένε, λάμποντας από χαρά.
Θεέ μου! Να με ευχαριστούν αυτά τα δυο γυφτάκια ενώ όλα τα άλλα παιδάκια παίρνουν το χρήμα και απομακρύνονται χωρίς να πουν τίποτα…
Η καρδιά μου πετάει. φεύγει η λύπη. Δυο ανθρώπους βρήκα απόψε. Κάποιος μου χρωστάει ακόμα καλές ημέρες.
«Παρακαλώ παιδιά-να είστε καλά» απαντώ.
Και συνεχίζω προς το μαγαζί του φίλου μου. Λίγο πριν φτάσω ακούω το κοριτσάκι από πίσω μου: «Κύριε!» Γυρίζω. Το κοριτσάκι μόνο του. Τώρα, στο φως το βλέπω καλλίτερα. Όμορφο κοριτσάκι. Δυο μαύρα ορθάνοιχτα ματάκια. Τα μαλλιά όχι ανάκατα. Στο πρόσωπο μια έκφραση λίγο προσμονής, λίγο παράπονου.
Λέω «Ναι» ερωτηματικά.
Μου απαντάει σαν κάποια που την πνίγει το δίκιο και πήγε στον κατή σίγουρη ότι είναι υποχρεωμένος να ικανοποιήσει το αίτημά της. Μα όχι ακριβώς αίτημα. Μια διαπίστωση-μια δήλωση: «Ο αδερφός μου δε μου δίνει…Δώστε μου κι εμένα…»
Η κυριαρχία του αρσενικού…
Αναμενόμενη η «επίσκεψη» αυτή, μη αναμενόμενος όμως και ο πληθυντικός…
Βάζω το χέρι στην τσέπη του πουκάμισου, βγάζω ότι κέρματα είχαν απομείνει και τα αποθέτω στο απλωμένο γλυκό χεράκι, λέγοντας την ίδια στιγμή: «Να, πάρε αυτά, είναι τα τελευταία μου…» Το χέρι δεν κλείνει, τα ποδαράκια δεν κινούνται, τα ματάκια με βλέπουν με ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον και αθωότητα: «Και σεις;…» Δηλαδή «και σεις τι θα κάνετε χωρίς λεφτά;» «Θα βρω κάπου…», απαντώ. Τότε το χεράκι κλείνει, το στοματάκι λέει «ευχαριστώ» και τα ποδάκια παίρνουν μακριά μου το πολύτιμο φορτίο τους.
Ένιωθα τώρα όπως αν είχα γίνει ένα με κείνο το κοριτσάκι.
Κάποιος μ’ αγαπάει και με φροντίζει.
Αυτό ήτανε το δεύτερο δείγμα αγάπης αυτού του κάποιου.
Το πρώτο μου το έδωσε το πρωί στα διόδια: Μέρος του δείκτη και του αντίχειρα της όμορφης κοπέλας των διοδίων, ακούμπησαν στο χέρι μου καθώς αυτή μου έδινε τα ρέστα!
