Τι ωραία που τα λένε οι ζωόφιλοι
Στα ερτζιανά και στις τηλεοράσεις!
Τι καλές που είναι και ωφέλιμες
Οι που μας πλημυρίζουνε συστάσεις!
Να μην τα βασανίζουμε βεβαίως
Μας λεν, τα που είναι φίλοι μας σκυλάκια.
Να τ’ αγαπάμε και να τα φροντίζουμε,
Και χάδια να τους δίνουμε… φιλάκια…
Πολύ σωστά. Μα δεν μας λεν τι όμως
Να κάνουμε θα πρέπει όταν στο δρόμο
Σκυλί ένα άγριο μας επιτίθεται
Γεμίζοντάς μας βέβαια με τρόμο.
Εκεί όλες σταματούν οι υποδείξεις τους.
Κι ούτε που συμβουλεύουνε καθόλου
Πώς τότε πρέπει τάχα ν’ αντιδράσουμε.
Γιατί; Δεν είναι αυτό μέρος του όλου;
Στην πόλη ως περπατώ ρίχνεται πάνω μου
Ένα σκυλί. Τι τότε εγώ να κάνω πρέπει;
Να κάτσω να με φάει-να με δαγκώσει;
Τους ζωόφιλους αυτό το θέαμα τέρπει;
Δεν πρέπει να παλέψω εναντίον του,
Ως θα έκανα και άνθρωπος αν ένας
Ήθελε, αδερφός είτε και φίλος μου,
Στο πυρ να με οδηγήσει της Γεέννας;
Παρακαλώ λοιπόν ζωόφιλοί μου φίλοι
πρώτα πώς, με ασφάλεια, εξασφαλίστε
θα περπατούν οι άνθρωποι στους δρόμους.
Κι ύστερα εμείς: χαλί να μας πατήστε.
Δε θέτε να ενοχλήστε τους δημάρχους;
Να εφαρμοστούν δεν νοιάζεστε οι νόμοι;
Αν όχι, αφήστε μας και μας ησύχους
Στην όση έχουμε ησυχία ακόμη.
Άνθρωπος που τα ζώα δεν αγαπάει
Δεν είναι άνθρωπος. ΚΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!
Μα θέλετε των πόλεων να τρέμουν
Οι άνθρωποι; Τότε λοιπόν: ντροπή σας!
Διώξτε το ντρόμο από τις πόλεις μέσα
Κι ύστερα θ’ αγωνίζομαι μαζί σας.
Κι αν λάθος θεωρείτε ό,τι σας είπα,
Ρωτήστε την ουσία τη φαιή σας.
