ΕΜΑΚ-ΕΛΛΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑ
Όλοι ξέρουμε τι είναι η ΕΜΑΚ.
Ποιος αμφιβάλλει ότι επιτελεί σπουδαιότατο σωτήριο για την ανθρώπινη ζωή έργο;  Κανείς.
Έγινε ο σεισμός στην Τουρκία.
Τι πιο αναμενόμενο από το να στείλει την ΕΜΑΚ στην Τουρκία η Ελλάδα; Τίποτε. Ωραία και σωστά
Μέχρις εδώ όλα καλά.
Από δω και πέρα αρχίζουν οι γελοιότητες, οι μικρότητες, και οι μικρονοϊκές και καραγκιοζίστικες σκέψεις και ενέργειες της Ελλάδας.
Σε όλα τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, βλέπουμε και ακούμε ότι η ΕΜΑΚ πήγε εκεί, έκανε εκείνο, έσωσε τον τάδε.
Δεν είναι φυσικό να σώσει ανθρώπους η ΕΜΑΚ; Γι αυτό δεν πήγε εκεί μαζί με άλλες ΕΜΑΚ από όλο τον κόσμο;
Δεν είναι φυσικό να έχει όργανα που τη βοηθούν στη δουλειά της;
Δεν είναι φυσικό να προσπαθούν ακόμα και με τα χέρια τα μέλη της να παραμερίσουν τις πέτρες και ότι άλλο, ώστε να φτάσουν στον κινδυνεύοντα συνάνθρωπο και να τον σώσουν;
Γιατί πρέπει να γίνεται όλη αυτή η διαφήμιση ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάσουν την ενέργειά τους αυτή όσοι την κάνουν;
Γιατί πρέπει να ακούμε επί σαράντα οχτώ ώρες την ημέρα ότι η ΕΜΑΚ έσωσε την Αϊρίν, ενώ δεν ακούμε ποιους έσωσαν οι άλλες ΕΜΑΚ;
Είμαι σίγουρος ότι και τα μέλη της ΕΜΑΚ θα δυσανασχετούν με αυτή την κατάσταση.
Γιατί, ακόμα και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας έπρεπε να εγκωμιάσει το, γνωστό σε όλους για την σπουδαιότητά του, έργο της ελληνικής ΕΜΑΚ;
Γιατί πρέπει ο πρέσβης μας στην Τουρκία να μας πει ότι οι τούρκοι χειροκροτούν την ελληνική ΕΜΑΚ (άραγε τις άλλες όχι;!) και ότι: «εμείς δεν έχουμε αλλάξει τη στάση μας, ήμασταν πάντα… αν θέλετε τηρούσαμε μια ορθολογική στάση απέναντι στην Τουρκία. Το ερώτημα είναι εάν η Τουρκία θα θελήσει κι εκείνη να προσαρμόσει τη στάση της σε αυτό που είναι πασιφανές: ότι είμαστε μια χώρα η οποία πάντα τείνει χείρα βοηθείας όποτε χρειαστεί»
Τι περιμένουμε λοιπόν με όλα αυτά από την Τουρκία τώρα;
Το είπε ο ίδιος ο πρέσβης μας:  «…να θελήσει κι εκείνη να προσαρμόσει τη στάση της σε αυτό που είναι πασιφανές: ότι είμαστε μια χώρα η οποία πάντα τείνει χείρα βοηθείας όποτε χρειαστεί» .
Ώστε όποια χώρα τείνει χείρα βοηθείας στη διπλανή της χώρα όποτε αυτή την χρειαστεί, πρέπει η βοηθηθείσα χώρα να… τι;
Δεν προχωρεί στα ευκόλως εννοούμενα ο κύριος πρέσβης.
Προχωρεί όμως ο καθένας: με άλλα λόγια η κυβέρνηση της χώρας μας περιμένει να μας πει η Τουρκία: «Ύστερα από ό,τι κάνατε για μας, παύουμε να ζητάμε χώρο στο Αιγαίο, σταματάμε τις παράνομες υπερπτήσεις μας, σταματάμε να ψαρεύουμε στα νερά σας, σταματάμε να σας στέλνουμε πρόσφυγες, και από δω και πέρα θα γίνουμε χαλί να μας πατήσετε.»
Ελπίζω να μην έχουμε έναν τόσο μωρό πρωθυπουργό που να περιμένει αυτά από την Τουρκία για κάτι που ο καθένας θα έκανε, και ότι αυτές οι εκδηλώσεις οφείλονται στη στενοκεφαλιά, στην επιπολαιότητα και στην ηλιθιότητα των ελλήνων.
Και από πάνω το «βαρύ πυροβολικό» μας: Ο Δένδιας για ζητιανιά στην Τουρκία: «Σας παρακαλώ, βλέπετε πόσο σας βοηθήσαμε εμείς! Και θα πω και στην Ευρώπη να σας βοηθήσει! Σας παρακαλώ όμως, μην συνεχίστε να μας απειλείτε! Σας ικετεύω-σταματήστε να μας λέτε όςτι θα έρθετε νύχτα και όλα όσα άλλα λέτε εναντίον μας! Βλέπετε τι κάνουμε  εμείς για σας. Σας ικετεύω, λυπηθείτε μας…»
Κακόμοιρη Ελλάδα!
Όλα αυτά μου θυμίζουν το ανέκδοτο με κείνον που όταν πέθανε ήθελε να πάει στον Παράδεισο γιατί είχε δώσει κάποτε μια δραχμή σε έναν ζητιάνο. Όταν είπε αυτό στον Άγιο Πέτρο, γυρίζει ο Άγιος Πέτρος στον αρχάγγελο Γαβριήλ και του λέει: «Ρε Γαβρίλη, δόστου μια δραχμή και στείλτονε στο Διάολο!»