ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 23 ΑΠΡΙΛΗ  2013, Ο ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΡΙ. ΝΑ ΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΠΕΙ:
……………………………………………………………
Ο Αντώνης κύριε Κέρι μου, μάθετε μια για πάντα,
δεν είναι φιλογερμανός. Λίγο μπερμπάντης είναι
κι η Μέρκελ του εγιάλισε. Αυτή λοιπόν του είπε
πως για να πέσει θα ’πρεπε να κάνει ό,τι του λέει.
Και του ’πε ότι «ναι» να πει έπρεπε στο Μνημόνιο.
Και τι να έκανε κι αυτός τη Μέρκελ για να ρίξει;..
Τόνε καταλαβαίνετε κι εσείς… είσαστε άντρας…
Όμως δεν εσταμάτησε τις ΗΠΑ ν’ αγαπάει.
Στις ΗΠΑ δεν εσπούδασε; Και πάμπλουτος δεν είναι;
Θα του ήταν δυνατό ποτέ να μη εσάς λατρεύει-
εσάς που του εγγυόσαστε την που ’χει περιουσία;
Πρέπει ύστερα να ξέρετε πως όλο του το σόι
και πλούσιοι ήταν και Δεξοί όσο δεν παίρνει άλλο.
Γι αυτό σας λέω φίλτατε μη τον παρεξηγείτε
που στο τηλέφωνο συχνά μιλάει με τη Μέρκελ.
Γλυκόλογα ανταλλάζουνε σαν εραστές που είναι.
Αυτός μάλιστα τίποτα δε λέει-λέει εκείνη
κι αυτός μονάχα λέει «ναι, ναι ναι ναι ναι γλυκειά μου…»
Τίποτε για πολιτικά δε λένε, όρκο παίρνω!
Μα όταν είδε ο σαμαράς πως τον παραμελείτε
τα σούρτα φέρτα έπαψε που είχε στη Γερμανία
και μόνο εσάς αποζητά με περισσή μανία.
Και το Δεξό του γέρνοντας στον ώμο μου κεφάλι
κάθε ημέρα ο φουκαράς κλαίει με δάκρυ μαύρο
και μου ζητά μες σε λυγμούς να έρθω να σας έβρω
κι αφού σας δώσω τα θερμά τα χαιρετίσματά του
να έβρω οπωσδήποτε και γρήγορα έναν τρόπο
ώστε είτε να ’βλεπε εσάς είτε τον Πρόεδρό σας.
Γι αυτό και σας παρακαλώ κι εγώ με τη σειρά μου
δεχτείτε κύριε υπουργέ λιγάκι να τον δείτε…
Κι όχι πως κόφτομαι γι αυτόν, μ’ αν δεν τα καταφέρω
τότε φοβάμαι μη αυτός από υπουργό με βγάλει
και τότε και τ’ αυγά εγώ και τα καλάθια χάνω.
Και τι ζητάει ο φουκαράς; Πέντε λεφτάκια μόνο
ίσα για να σας πάρουνε οι φωτογράφοι πόζες.
Κι ας μην ειπείτε τίποτε σπουδαίο ή μεγάλο
μόνο ένα «γεια σου» πέστε του καλέ μου κύριε Κέρι…
Σαν το παιδάκι το μικρό μου κλαίγεται ο καημένος:
«Μήτσο», μου λέει, «γιατί κανείς να με ιδεί δε θέλει;
Τι το στραβό έχω εγώ που ο Ερντογκάν δεν έχει
και κάθε τόσο πάει εκεί ο Κέρι και τα λένε;
Κι εμένα μάνα μ’ έκανε. Κι αν δεν επηρεάζω
Συρία, Ιράκ κι Αφγανιστάν, μα κι ούτε κάτι κάνω
που να θυμώσει τις πολύ αγαπητές μου ΗΠΑ.
Ούτε Μπουργκάς κάνω εγώ, ούτε στους ρώσους πάω,
ούτε απ’ τους πλούσιους λεφτά παίρνω. Και τα αέρια,
κι όσα πετρέλαια θα βρουν δικά τους είναι όλα.
Το Ισραήλ το αγαπώ. Κι ό,τι αγαπούν οι ΗΠΑ
με την αγάπη μου κι εγώ τη φλογερή τα σκέπω.
Σ’ ό,τι μου πούνε λέω ναι κι ό,τι μου λένε κάνω.
Ε, δεν αξίζω μια ματιά ή λέξη τους καμία;
Αφότου εδεχτήκανε στη χώρα τους τον Τσίπρα
εμένα μ’ απαράτησαν σα να ’μουν αποπαίδι.
Και αν η τύχη το ’φερε κι αγάπησα τη Μέρκελ
αυτοί γιατί να μ’ αγνοούν; Από έρωτα δεν ξέρουν;
Κι ακόμα να! Ορκίζομαι, πες τους, τη Μέρκελ πάλι
να μη ούτε στον ύπνο μου την ξαναδώ ποτέ μου.
Μήτσο μου αμάν! Πέντε λεφτών ακρόαση γυρεύω!»
Και συμπληρώνει φιλικά-ξέρετε, σαν αστείο..:
«Και κοίτα μην καταπιαστείς Μήτσο μου με τη μόδα
και την ιερή αποστολή που έχεις την ξεχάσεις.
Άσε για λίγο τσάκιση σπαθί στα παντελόνια,
ξέχνα γραβάτες ασορτί με ζώνες και παπούτσια
κι όλα τα δονζουανίστικα τερτίπια σου εκείνα.
Αυτά θα τα ’βρεις σα θα ’ρθεις και πάλι στην Αθήνα.
Για τώρα έχεις ιερό στη γη προορισμό σου
να πείσεις τους αμερκανούς να με δεχτούν. Ε Μήτσο;..
Όπως ο Ανταίος πα’στη γη δυνάμωνε ακουμπώντας
έτσι να μ’ ακουμπήσουνε λιγάκι τους ζητάω
αλλιώς ο Τσίπρας-Ηρακλής να με κερδίζει βλέπω…»
Αυτά μου είπε ο Σαμαράς κλαίγοντας κύριε Κέρι.
Και να γνωρίζετε καλά πως λίγο αν τον δείτε,
μετά ό,τι κι αν ζητήσετε θα το ’χετε ορισμένως.
Την Κύπρο ας πούμε, κάντε την μετά ό,τι σας αρέσει.
Αντίρρηση η κυβέρνηση του Σαμαρά δε θα ’χει
σε ό,τι αποφασίσετε μαζί με τον Ομπάμα.
Τώρα που φτώχυνε κι αυτή κι αρχίσαν να τρωγόνται
μπορείτε να τη δώσετε ακόμα και στους Τούρκους.
Όχι κανείς δε θα σας πει. Και τα πετρέλαιά της
δικά σας κάντε τα κι αυτά. Οι ρώσοι έχουν δικά τους.
Εμείς ό,τι γυρεύουμε η προστασία σας είναι
και δυο λεφτών συζήτηση στις κάμερες μπροστά.
Σας ξαναλέω μόνο εσάς ο δόλιος αγαπάει.
Κι αν μια τον τράβηξε φροϊλάιν-αυτή η μαργιόλα η Μέρκελ,
αυτό είναι το χούι του φίλτατε κύριε Κέρι:
οι γκόμενες! Κι από μικρός, όχι μονάχα τώρα.
Greek lover τόνε λέγανε σα φοιτητή οι γυναίκες.
Και αν του κάνανε φορές πολλές ζημιά μεγάλη
δε λέει το χούι του αυτό να το απαρατήσει.
Πρόσφατα η Μέρκελ. Μα και πριν δεκαετίες δύο,
που ήταν Εξωτερικών, του είχε γιαλίσει άλλη-
μια τσαπερδόνα απ’ το Βορά, κάποια Μακεδονία
που κι ο πολύς Καραμανλής-ξέρετε, ο Εθνάρχης
είχε με δάκρυα καυτά πολύ για κείνην κλάψει.
Κι οι δυο μονομαχήσανε για χάρη της μια μέρα
κι ο Σαμαράς νικήθηκε και πάει το υπουργιλίκι.
Και τώρα δυο έχει χρονιές που αγάπησε μιαν άλλη
την Εξουσία-τι να σας πω-και τι δεν έχει κάνει
για να την έχει: φίλησε ποδιές κατουρημένες,
έκλαψε, παρακάλεσε, χαρτιά έχει υπογράψει
που ούτε τα εδιάβασε, υπόγραψε Μνημόνια,
έναν ολόκληρο λαό ψέματα τον εγέμισε,
τέλος τα εκατάφερε-την Εξουσία εκέρδισε!
Κι αυτή επειδή τη στείλατε εσείς να πάει σε κείνον,
δε σας πειράζει βέβαια που φιλενάδα του είναι.
Αχ!  Κύριε Κέρι μου! άρρωστος με τις γυναίκες είναι.
Δείξετε κατανόηση. Σας λέω και τη Μέρκελ
θα την ξεχάσει (άρχισε κιόλας να μη τη βλέπει)
όπως τελείως εξέχασε και τη Μακεδονία.
Θα την ξεχάσει σίγουρα! έχει αρχίσει κιόλας
να μην ακούει τι του λέει, λουλούδια δεν της στέλνει,
τηλέφωνο δεν απαντά. Σίγουρο είναι πλέον
(κι αυτό το παίρνω πάνω μου): τελειώνει με τη Μέρκελ.
Και για να με πιστέψετε όρκο βαρύ σας κάνω:
Να μη χαρώ την τσάκιση του μπεζ παντελονιού μου!
Να μη χαρώ τη βυσσινιά γραβάτα που φοράω!,
η Μέρκελ για το Σαμαρά παλιά είναι ιστορία.
Βαρείς κύριε Κέρι μου βλέπετε όρκους κάνω.
Τι άλλο να σας έλεγα; αυτό τα λέει όλα.
η Αμερική είναι γι αυτόν η αγάπη του η μεγάλη.
Να πούμε είναι ο σύζυγος που κι αν ξενοκοιτάει
στο τίμιο στεφάνι του πάλι ξαναγυρνάει.
Μία συμπάθειας ματιά ρίξτε του κύριε Κέρι…
Η φλόγα είναι ο φουκαράς στων ΗΠΑ τ’ αγιοκέρι
που η Δεξά η Ελήνική για δεκαετίες ανάβει.
Κλείστε του ένα ραντεβού με τον Ομπάμα ω! Κέρι!
Να πάψει να μου κλαίγεται και πια να ησυχάσει.
Κι όπως σας είπα, όσα πια θέλετε απ’ την Ελλάδα
δικά σας θα ’ναι κιόλας πριν ακόμα τα ζητήστε.