ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΑΙ ΑΡΙΑΔΝΗ

Ενώ αυτή ακίνητη
και σαν μαρμαρωμένη έβλεπε,
η ανέραστη θεά με κινήσεις αργές
θεϊκές
το τόξο της ετάνυσε
και στο στήθος πληγή τής άνοιξε.

Το βέλος στα νωπά
που ακόμα Μινώταυρο εμύριζαν
χάδια πρώτα βούλιαξε,
τον θώρακα ύστερα σαν δάφνης φύλλο να ήτανε
διαπέρασε,
και στο σιωπηλό έριξε χάος την ερωτευμένη.

Και η θεά στην ορθοφροσύνη της επήγε.

Ως για την νεκρή
σε μάρμαρα διαχύθηκε λευκά
που σε λίγο κιόλας τη μορφή της θα απεικόνιζαν
θαμπή και παραδομένη σε ο,τι
γνώριμο είναι σε όλους
αλλά πιότερο σε νεκρούς-
που τόσο τους αρμόζει-
χαρίζεται.