Ο ΧΟΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΟΡΕΥΤΗΚΕ

Πόσο να χόρευα θα ’θελα απόψε…
στην πλατειούλα τη μικρή εκεί
που μια μικρή ορχήστρα μελωδούσε…

Μα η ντροπή…

Να πηδώ στο ρυθμό της ανάπνιας μου
στα κύματα του αιμάτου μου να ταξιδεύω
και στα τινάγματα των μούσκλων μου ν’ αφήνομαι…
Να γίνω ένα με της θάλασσας το βόγγο
με του Συμπάντου την κλαγγή να στοιχιστώ
να στείλω σήματά μου
στ’ αδέρφια μου τους κόσμους του απείρου
να ξαναγίνω αυτό που μ’ έκαμε,
και με πηγαίνει
και με καρτερεί…

Μα η ντροπή…

Τουλάχιστο έφυγα από κει
με όλο μου το είναι ανταριασμένο.