ΠΟΙΑΝΟΥ ΠΑΤΕΡΑ;

Πόλεμος!
Όλα νεκρά και γκρεμισμένα!
Σπίτια, δέντρα, όνειρα-
ότι μάς κρατούσε.

Όλεθρος.

Ένας τον άλλονε στο πλήθος χάνει,
στρατός ποδοπατάει νοικοκυριά,
το φως όλο πιο δύσκολα βρίσκει τον δρόμο.

Σου μοιάσαμε.
Και Συ έτσι δεν κάνεις με τα σύμπαντα;
Έτσι και συ δεν τα χαλάς;

Εικόνα σου κι ομοίωσή σου.

Κι όπως εσύ νέο ένα σύμπαν φτιάχνεις,
έτσι κι εμείς ξανά δουλεύουμε και χτίζουμε
και πλάθουμε πολιτισμούς και κοινωνίες
και ξαναϋπάρχουμε πάνω στη γη.

Ώσπου ένας νέος πόλεμος να ’ρθει
και πάλι τη μονιά μας να χαλάσει.

Χαλασμός και ξαναρχίνισμα ολοένα
και μεις και Συ αδέρφι μας θεέ.

«Αδέρφι μας θεέ...»-
όμως,
παιδιά κι οι δύο μας,
ποιανού πατέρα;