ΦΩΤΕΙΝΗ

Πεσμένη με τα ρούχα στο κρεβάτι
με μάτια μισόκλειστα
και προκλητικά γελώντας,
το νεαρό κορμί τανύζει
ανοίγοντας μακριά-
σαν αετός πετούμενος- τα χέρια
προς την πρωινή των αγοριών παρέα.

Ακόμα του ύπνου η ζάλη την βαραίνει
και σε ρόδινους ανθούς πάνω
σαν σε ονείρου
νιώθει να είναι αφημένη.
Κι απ' τη μαγεία που σκορπά
κι η ίδια μαγεύεται.

Μια χαραμάδα η ρόμπα η μικρή ανοίγει λίγο,
ίσα για να δοθεί στη φαντασία το μονοπάτι.

Η προσοχή των αγοριών
πότε στραμμένη εκεί ’ναι,
πότε ψηλά, στον λαιμό
που σαν κύκνου νωχελικά  στρέφει,
λιγωμένα κινώντας το κεφάλι.

Όσο γι αυτήν
κρυφά εντός της
τη βεβαιότητα να θεριεύει νιώθει
για την αξία που το κορμί της έχει,
κι αυτό μια ικανοποίηση της δίνει
και την ευχαριστεί.

(Κεραστάρι Αρκαδίας, 1955)