ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ

Ας δούμε.
Περίοδος πρώτη
Ο άνθρωπος ζώο ακόμα.
Οι αρσενικοί μελλοντικοί άνθρωποι συνευρίσκονται με τους θηλυκούς μελλοντικούς ανθρώπους «κτηνωδώς».
Χωρίς να ξέρουν ότι αυτή η πράξη τους θα φέρει τη γέννηση παιδιών.  Μόνο για να υπακούσουν στην έλξη που τόση τους δίνει ευχαρίστηση.
Το θέλουν και το επιδιώκουν και τα δύο μέρη.  
Εκ των πραγμάτων το ζευγάρωμα το κερδίζει ο δυνατότερος.

Περίοδος δεύτερη
Μα την πάροδο των χιλιετιών οι άνθρωποι αρχίζουν να ξεχωρίζουν από τα άλλα ζώα.
Αποκτούν μνήμη, κρίση, παρατηρητικότητα.
 Βλέπουν τη γέννα σαν ένα δώρο κάποιου θεού ή της Φύσης προς τη γυναίκα (μήπως και την ίδια σαν θεό;)  Αρχίζουν να τη σέβονται βλέποντάς την να κάνει ένα θαύμα-κάτι που αυτοί δεν μπορούν να κάνουν.
Οι γυναίκες από την άλλη μεριά, αφού αυτές μόνο μπορούν να πραγματοποιούν αυτό το θαύμα, επιδιώκουν, χρησιμοποιώντας  τα μέσα που τους δίνει κάθε εποχή, και πετυχαίνουν να κυριαρχήσουν  πάνω στα αρσενικά, εκμεταλλευόμενες αυτήν ακριβώς την θαυματουργική τους ιδιότητα.
Έτσι εμφανίζεται η μητριαρχία (η «αρχή» των ανθρώπων-μητέρων).  

Με τον χρόνο όμως οι άντρες καταλαβαίνουν ότι χωρίς αυτούς το θαύμα της γέννησης δεν πραγματοποιείται.
Αρχίζει να ανδρώνεται η ανδροκρατία (ανδροκρατία, όχι πατριαρχία).  Είναι η περίοδος που η γυναίκα παύει να έχει την υπεροχή απέναντι στον άντρα, μιας και οι δύο εξίσου απαιτούνται για την πραγματοποίηση του θαύματος της γέννας.     
Αυτό φέρνει την πάλη αντρών-γυναικών που κρατάει υποσυνείδητα ως τα σήμερα.
Η γυναίκα στην πάλη αυτή δεν έγκατέλειψε  το ατού της-το γεγονός ότι αυτή μόνον μπορεί να γεννάει, ανεξάρτητα από το αν αυτό γίνεται με την σύμπραξη του άντρα.  
Και αυτό είναι το κύριο όπλο της στον αγώνα επιβολής στους άντρες μέχρι και σήμερα.
Τόσο περισσότερο μάλιστα όταν ο άνθρωπος έγινε γεωργός, οπότε η γεωργία ήθελε εργατικά χέρια και οι αναπτυσσόμενοι πρωτόγονοι στρατοί ήθελαν μαχητές, που και τα δυο αυτά  μπορούσε να τα προσφέρει μόνον η γυναίκα στην κοινωνία.
Όμως τα προσφέρει όταν τα προσφέρει, όχι χωρίς ανταλλάγματα.
Και αυτά τα ανταλλάγματα είναι ο κύριος λόγος που οι γυναίκες ήθελαν αφότου εννόησαν, και θέλουν και σήμερα, να αποκτήσουν παιδί.
Θέλουν να γεννήσουν για να περνάνε καλά στη ωή τους αφού θα έχουν την προσοχή έτσι των αντρών σαν ανταπόδοση για το παιδί που γεννούν.
Μα άλλα λόγια προσπαθούν ζητώντας ανταλλάγματα, να αποκαταστήσουν  τη χαμένη τους ηγεμονία.
Και η ηγεμονία αυτή της γυναίκας περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους, όπως είναι η μη κακοποίησή τους από τον άντρα, που η μυική του δύναμη είναι μεγαλύτερη. Γιατί ένας άντρας δεν θα είχε λόγο να μην κακοποιήσει τη γυναίκα που δεν έχει ή δεν μπορεί να κάνει παιδί.
Ή όπως είναι η ασχολία της με  την ανατροφή του παιδιού, που την εξαιρεί από την υποχρέωση της σωματικής κόπωσης με άλλες εργασίες.
Και ένας υπολογισμός που έχει βαθιές ρίζες  είναι και η τόση αφοσίωση της γυναίκας στο παιδί. Επειδή αν το παιδί πεθάνει, τότε όλα χάνονται για την γυναίκα, σαν να μην είχε αυτή γεννήσει .
Από όλα αυτά βγαίνει ότι η επιθυμία της μητρότητας και η περιβόητη «μητρική αγάπη» που ακολουθεί, είναι ένας υπολογισμός.
Και με το πέρασμα αιώνων και αιώνων τόσο έχει μπεί στο πετσί και στη συνείδηση των γυναικών αυτός τους ο υπολογισμός, και τόσο ισχυρός είναι,  που χαρακτηρίζεται σαν ένστικτο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το κυριότερο όπλο τους στη πάλη τους με τους άντρες.