«ΣΑΝ ΤΑ

"Σαν τα λούλουδα του κάμπου-δες με", μου 'λεγες, "δε μοιάζω;
Ποθητή ωσάν και κείνα και δροσάτη δεν φαντάζω;
Δε θυμίζουν τα δικά μου τα γλυκά τα χρώματά τους
και τη μέθη δε σου δίνω που σου φέρνει τ' άρωμά τους;
Μη στη χάρη με περνούνε; Σαν και κείνων δεν σε φέρνει
η θωριά τους σ' άλλους τόπους; To μυαλό δεν σου το παίρνει
του προσώπου μου η γλύκα; Η ψυχή σου, πες, δε χαίρει
αν κρατάς ίδια εκείνα ή εμένα από το χέρι;"

Και ν' ακούσεις εποθούσες τρελλοκόριτσο μικρό
με του κάμπου τα λουλούδια ότι μοιάζεις να σου πω.
Κι ας θαρρούσα ότι ήσουν όχι αυτό μα κάτι άλλο
κι απ' τα λούλουδα κι ακόμα κι απ' τον κάμπο πιο μεγάλο'
Όταν ναι σου απαντούσα ξέχναγες τη συφορά
που θα 'ρχόταν κάποια μέρα να μας κλέψει τη χαρά.

Γιατί έτσι κάποια μέρα αγαπούλα μου χρυσή
σαν τα λούλουδα του κάμπου εμαράθηκες κι εσύ.

(από τα μαθητικά-Γυμνασίου)