Στη ζωή πόσες ορμές, και πόσες

απωθήσεις ερωτικές! Και πλανιούνται

μαύρα φαντάσματα οι ψυχές εκείνων

που πνίγηκαν στης άρνησης το ρέμα.

 

Όλα καλά στη ζωή τους ήταν.

Και ξάφνω, ο έρωτας έρχεται.

Οι νύχτες μακραίνουν, οι χαρές

αγκάθια φυτρώνουν, ο ήλιος παγώνει.

 

Τα μάτια τους κοιτάζουν

Το φως να σβήνει μέρα με τη μέρα.

Προς την ερωμένη τέλος ακράτητα τρέχουν.  

 

Μα τόσο αδέξια πια, που όλα χαλούν:

αυτοί εξόριστοι, και κείνες, νεότατες,

σε κάποιο μοναστήρι μέσα να αργοπεθαίνουν.