Όπου αυτοί πάνε, σκοτεινά πάντοτε είναι.

Κάποτε, δεξιά ή αριστερά τους,

φώτα ξεχύνονται, που το κάθε τι λαμπρύνουν.

Και τα μάτια βλέπουν και επιθυμούν

 

εκεί να ήσαν, και κάθε βλέμμα τους

να ξεγεννάει τα γύρω ένα ένα,

και κείνα να έρχονται ζωντανά,

κι όχι η σκιά τους να τα κρύβει.

 

Μ΄ αντίς αυτό, νοήματα από άλλους τελειωμένα

θέση παίρνουν στη σειρά ένα ένα,

όχι για να εννοηθούν σαν γέννας ευωχία,

 

μα σαν τελευταίων στιγμών ανημπόρια, πριν

στο χωνευτήρι πέσουν, απ΄όπου κάποτε, σε κάποιο

Άλλο Φως, μακριά πάλι, θα ξαναγεννηθούν.