Πέτρες, βιβλία, δέντρα, άνθρωποι, ιδέες…

Από τα πρόσκαιρα θα φύγουμε ποτέ-

από τα πράγματα θα λυτρωθούμε, που επιτακτικά

το μερίδιο τους γυρεύουν, και κάθε μέρα

 

μας διαμοιράζουν και μας χρησιμοποιούν;

Πότε το χέρι μας χαιδευτής γυμνού

θα πάψει να ’ναι; Ο νους μας

διαπεραιωτής θεωριών και υποθέσεων;

 

Ως πότε θα 'μαστε η γέφυρα

για τόσα περαστικά, και γυμνά,

και προσεγμένα; Πότε και μεις

 

με κουδούνια θα πάψουμε να 'μαστε

όπως τα πρόβατα, αναγνωρισμένοι-

μας προσμένει άραγε τέτια χάρη;