Κι αν οι άνθρωποι χλευάζουν τους ποιητές,

κι αν μιαν αντίμαχη και δολερή πραγματικότητα

έχουν γι αυτούς χτίσει, και του λόγου τους αν

την ομορφιά με ασχήμιες ατελείωτες

βρωμίζουν, μα εκείνοι μια δύναμη κατέχουν

που πάνω από κάθε εφήμερο τους ανυψώνει

και σε σφαίρες άλλες, γι άλλους απροσπέλαστες

τους φέρνει, εκεί που ασχήμιες δε φτάνουν.

 

Κι εκεί ζουν, ήσυχοι από ξένες παρουσίες

και το λόγο τους εκεί ανυψώνουν

απείραχτον, πάναγνο, καθάριο, και μ' αυτόν

χτίζουνε τον δικό τους κόσμο.

Και μέσα σ΄αυτόν σπουδάζουν και ιερουργούν

και με ποίηση όλο τον στολίζουν.