ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΑΘΟΡΥΒΑ

Χωρίσαμε αθόρυβα
χωρίς σκηνές και κλάματα
χτες που επέρασε η νυχτιά
και ήρθαν τα χαράματα.

Λυπήθηκες. Λυπήθηκα.
Μ' αρέσει να το λέω
πως είμαι άνθρωπος κι εγώ-
ότι μπορώ και κλαίω.

Εδώσαμε τα χέρια μας
σα να 'μαστε δυο φίλοι
που σ' άλλο μέρος η ζωή
βουλήθηκε να στείλει.

Εσκύψαμε κι οι δύο μας
στη μοίρα το κεφάλι'
ποιος θα μπορούσε άραγε
στο νου του να το βάλει-

όποιος μας έβλεπε πιο πριν,
να, χτες το βράδυ ακόμα
θα προτιμούσε να κλειστεί
για πάντα του το στόμα

παρά να έλεγε για μας
ότι μας λείπει κάτι'
τά 'χαμε όλα: τη χαρά
να λάμπει μες στο μάτι.

Γιατί χωρίσαμε λοιπόν;
Ποια ήταν η αιτία;
Μπορεί να ήτανε πολλές
μα ίσως και καμία.

Μα κι αν πονέσαμε πολύ
ή μόνο κι αν δακρύσαμε
κι αν μας αφήκεν η χαρά
κι αν τέλος εχωρίσαμε

Να 'σαι γι αυτό περήφανη
ωραία μου κυρία-
αν κι άνθρωποι, εγράψαμε
μι ανθρώπινη ιστορία.


(από τα μαθητικά(Γυμνασίου)