Τούτο τον καιρό, που ο ήλιος κρύβεται

για να γλιτώσει από την παγωνιά μου,

τούτο τον καιρό, που θηρία πια δε ζωγραφίζω

στα ρούχα μου πάνω, ούτε στους τοίχους

 

τους λοξούς της απηλιάς μου, με τη σκέψη μου

όλη, για να σε φανταστώ, Μεγάλε

Δρόμε, που από την εικόνα μου φτιαγμένος

είσαι, μέσα στη νύχτα αγωνίζομαι,

 

και πού οδηγείς να μάθω, έτσι καθώς βουβός,

απάτητος, με τα μεγάλα σου φώτα, καρτερείς,

σαν σελίδα βιβλίου ατελείωτη, που πανω της

 

γραμμένος ο νόμος σου είναι. Δεξιά και Αριστερά σου

ξεκινούν δρομάκια σκοτεινά, που μακριά

από την ευθύνη σου οδηγούνε.