ΜΩΥΣΗΣ

 

Ενα Μωΰσή να είχαμε και μείς

Από την Αίγυπτό μας να μας βγάλει

Και στης Χαναάν τους τόπους τους κλεινούς

Και στα κοφτά της βράχια να μας βάλει…

 

Για μας να σχίσει θαλασσών νερά

Για μας και το ραβδί του να φυτρώσει

Κι από τα πάθια μας τα φοβερά

Με τη σοφία του να μας γλιτώσει…

 

Και κει, μες στης ερήμου τα δεινά

Κι ενώ Μόσχους χρυσούς θα προσκυνούμε

Ξάφνου από τα ύψη του Σινά

Άϋλος να κατεβαίνει να τον δούμε,

 

Κι ανάμεσα στις πλάκες τις ιερές-

Σημάδι του ελέους Σου του τόσου-

Να φωτουργεί οξύ και παγγενές

Το πρόσωπο θεέ μου το δικό Σου.