ΤΟ ΡΟΖ ΚΟΡΙΤΣΙ

Γυρίαμε από μια δουλειά τόσο μικρή
που ακόμα ανέβαινε ο ήλιος.
Ελάχιστα αυτοκίνητα στον ίσιο δρόμο
Με τα ωραία δέντρα δεξιά κι αριστερά
Και με τα πλούσια σπίτια και τους.
Η πάχνη μόλις είχε διαλυθεί η πρωινή.
Ο Γκρέγκορυ εσφύριζε χαρούμενα
Με τόνα μόνο χέρι οδηγώντας. 
Τρέχαμε με σαράντα μίλλια και σκεφτόμουν
Πόσο ξεκούραστη θα ’ταν η μέρα αυτή.

Κι ενώ βρισκόμασταν στο πιο ψηλό σημείο
Του COLDWATER CANYON
Στο δεξιό μέρος του δρόμου να! ένα κορίτσι.
Ένα κορίτσι διάφανο, κρυστάλλινο.    
Ένα  αλαβάστρινο μικρό κορίτσι  
Μ’ αντίς για φλέβες μάρμαρου νερά
Κι ερωτοτράγουδα στη θέση των ματιών.
Όταν το είδα
Τα χέρια του ετύλιγαν τριγύρω στο κορμί 
Ένα μικρό, πλεχτό, γλυκό ροζ χρώμα σάλι 
Στην ίδια απόχρωση με το φουστάνι.
Τα πόδια δεν ακούμπαγαν στη Γη.    
Απ’ όνειρα φτιαγμένο το κορμί και από ρόδα-
Όνειρα ροδοκάμωτα και ρόδα  ονειρεμένα.
Μια ύπαρξη που πέρασε τα σύνορα του ωραίου
Και ήρθε αιθέρια κι άϋλη κι εστάθη εκεί μπροστά μας.

Αφωνος τηνε κοίταζα και τήνε βλέπω ακόμα:
Τη ροζ επιδερμίδα της, το ροζ μικρό της στόμα…

Βέβαια παραλογίστηκα
Ένα παιχνίδι ήταν αυτό που ’πλασε η φαντασία. 
Κορίτσι αυτό δεν ήτανε-ήταν μια οπτασία. 
Κορίτσι αυτό δεν ήτανε-ήτανε κάποιο πλάσμα
Που άπό ’να ροζ εξέφυγε ανθένιο παραμύθι. 
Τέτοια κορίτσια ιδανικά
η Φύση δεν τα πλάθει.

Έτσι εξηγούνται όλα αυτά.
 Μία φευδαίσθηση ήταν
Κκ ένα ονείρεμα απ’ αυτά
Που πλέκει κάποια ανάγκη. 
Ηταν η ώρα πρόσφορη, 
Η μέρα ήταν εμπρός μου,
Τα μάγια τους εφόρεσαν οι πόθοι μου οι χρυσοί
Και την αέρινη έπλασαν
Και άσαρκη μορφή.

Και βέβαια η εξήγηση δε γίνεται να ’ναι άλλη.
Τέτοια κιρίτσια δεν μπορεί να υπάρξουν. Είν’ αστείο.
Ένα παιχνίδι μου ’παιξε μινάχα η φαντασία.

(…Το μόνο που  στην άποψη αυτήνε δεν ταιριάζει
Είναι που ο ήλιος άψυχος την άγγιζε και κρύος       
Κι όταν την άφηνε ήτανε ζεστός κι ευτυχισμένος.)

Λος Άντζελες 8-11-92