ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΜΟΎ ΧΡΩΣΤΑΣ

Καθρέφτη μου χρωστάς ένα καθάριο βλέμμα.
Μου χρωστάς πλούσια ξανθά μαλλιά.
Ένα κορμί λαμπάδα μου χρωστάς
κι αντίς για χέρια δυο φτερά πετάμενα.

Θυμάσαι πώς χαρά όλος ήσουνα
κι ανεμελιά σα με κοιτούσες;
Πώς έλαμπες ολάκερος σα στέκοσουν εμπρός μου
κι όταν δε μ’ έβλεπες σκοτάδι εγέμιζες λες δεν υπήρχε;;

Καθρέφτη για φορά μια μόνο
Φέρε μπροστά μου πάλι την εικόνα την παλιά.
Παιδάκι γίνε πάλι χαρωπό κι ευτυχισμένο.
Στο μάκρος των ατέρμονων αιώνων.

Και σου υπόσχομαι καλέ μου
Τη νιότη κάνε τη χρυσή την εδική σου
Με αθανασίας πέπλα να μπολιάσω:
Υπόσχομαι καθρέφτη να σε σπάσω.