ΓΥΝΑΙΚΑ


Απ’ τη στιγμή που βάθυνε η ανάρηχη ματιά σου
απ’ τη στιγμή το παιδικό που έπαψε τραγούδι
απ’ τη στιγμή που πλάτυνε-που θέριεψε η άγνοιά σου
απ’ τη στιγμή που ξάνθινε το βελουδένιο χνούδι,

απ' τη στιγμή που αρώτητα δηλώνεις: "έχω φίλο!"
ενώ ουτ’ ανάσασμα αντρικό δε σ’ έχει ακόμα αγγίξει
απ’ τη στιγμή που τον Αδάμ ταυτίζεις με το μήλο,
το φόβο με το σκίρτημα, τον πόθο με την πλήξη,

απ’ τη στιγμή που όταν κανείς τ’ ωραίο σου κορμάκι
κοιτάξει μ’ ένα νόημα ως τότε άγνωστό σου
εσύ μετέωρη στέκεσαι κι αμήχανη λιγάκι
πριν όλο ανίσχυρο θυμό κλειστείς στο δωμάτιό σου,

απ’ τη στιγμή που έξαφνα το σπίτι μεγαλώνει
κι η μάνα είναι βαρετή και ξένος ο πατέρας
απ’ τη στιγμή που θα σκεφτείς το στήθος που αβγαταίνει
ότι δεν είναι κτήμα σου μα της αγάπης γέρας,

απ’ τη στιγμή που προσμετράς γυμνή τα θέλγητρά σου
κι ενώ είναι είκοσι εσύ τα βρίσκεις μόνο δέκα,
αντίο τότε πες μικρή σ’ όλα τα παιδικά σου
και σ’ όλη την αξία σου: πια έγινες γυναίκα.