Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΘΑΝΕ-ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
(συμμαθητής, συνάδελφος και πολύτιμος φίλος)
(L. A. )

Αγνέ Σωτήρη, αγνότερε από της μυρτιάς τα φύλλα
πού πήγε η καλοσύνη σου; πού πήγε η αφοβιά σου;
Εσέ που κάθε πρωινό πρώτον το φως σ’ εφίλα…
που πρώτα έλεγε η αυγή σε σένανε το γεια σου…

Σωτήρη αγνέ κι αλύγιστε το πρόσωπό σου τώρα
ποια πλάση τάχα το φιλά; ποιος τάχα τώρα φίλος
κρέμεται απ' τη μελίρρυτη του στόματός σου οπώρα;
Των ιδεών σου ποιος τρυγά το βάθος και το ψήλος;

Σωτήρη, φίλε αειθαλή στον φιλοβόλο κόσμο
έλα και πάλι ανάδεψε, και μύρισε τον δυόσμο.
Αχ! Κι αν στα ουράνια μάχονται χίλιες για σένα πλάσες,
κι αν οι νικήτρες ακριβό στολίδι τους σε κάνουν
μα ένας του πόνου στεναγμός μύριες αξίζει ανάσες-
α! χίλιοι κόσμοι όπου αλλού, τον ένα αυτό δε φκιάνουν.