ΤΙ ΝΑ ’ΚΑΝΕ

«Αντρέα θυμίσου. Πρέπει -ακούς; Κοίταξε μην
ξεχάσεις
στη Νέα Υόρκη όταν πας-με το καλό όταν φτάσεις
στο Γιώργο τηλεφώνησε και πες του ...ξέρεις
τώρα...
μόνος του, δίχως χρήματα σε μία ξενη χώρα...»

« Αν θέλω ας κάνω και αλλιώς. Έτσι και δεν τον πάρω
ποιος είδε και δε σκιάχτηκε-όταν θα 'ρθώ-το Χάρο...
Τον ξέρω-ούτε για ψωμί δεν έχει. Ένα ψοφίμι
που δεν απόχτησε ποτέ χρήματα, δόξα, φήμη…»

Πάντα στις γνωριμίες του και στις δημόσιες σχέσεις
ο Αντρέας ήτανε καλός. Κρατεί τις υποσχέσεις.
Kαι μ' ενδιαφέρον φρόντισε να ντύσει τη φωνή του
(κάποια στιγμή πλησιασε τα ορια του ευαισθητου).

Να μου μιλησει του 'πανε-τι να 'κανε και κεινος
τους το 'ταξε και πραττοντας ως παντοτε υπευθυνως
με πηρε. Παει κι αυτο λοιπον μεσα στα τελειωμενα
γι αυτους που του το ζητησαν… για κεινονε… για
μενα...