Τώρα που έγραψα αυτό, θυμήθηκα έναν έλληνα δικηγόρο που είχα γνωρίσει στην Αμερική.
Έμενε σε μια βίλα με τη γυναίκα του.
Έμενε μακριά, όμως βρισκόμασταν κάθε ένα δυο μήνες και τα  λέγαμε.
Καλός τύπος, Αν και χρόνια στην Αμερική, δεν είχε γίνει, ακόμα τότε τουλάχιστον, αμερικάνος.
Μια μέρα του βρήκα αναστατωμένον.
Τι έχεις, του λέω.
Και ξεσπάει μεγαλόφωνα και σαν άνθρωπος που έχει  όλα τα δίκια με το μέρος του, σε ένα κατηγορητήριο που μερικές φορές γινόταν υβρεολόγιο, για έναν ντελιβερά!
«Το παλιόπαιδο (αλλιώς το είπε)… το έτσι… το αλλιώς… μου χτύπησε το αυτοκίνητο τρέχοντας… δεν ξέρεις πώς τρέχουνε, σαν δαιμονισμένοι… με τις πίτσες τους και με όλα που κουβαλάνε… θα του κάνω μήυση… θα… θα…»
Δεν ξέρω τι απόγινε.
Βέβαια δίκιο είχε ο άνθρωπος, του χτύπησαν το αυτοκίνητο.
Απλά θέλω να πω ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα μόνον, αλλά ως και στον (πολιτιστικό) αντίποδά της.