«Εξαφάνιση πατέρα και γιου στην Άρτα – Βρέθηκαν νεκροί στο όχημά τους σε χαράδρα.»
( είδηση σημερινή, 24-9-23)

Το ίδιο θα γράφονταν για τον πατέρα μου και μένα πριν από σαράντα πέντε χρόνια, αν κάποιος δεν μας χρειαζόταν ακόμα ζωντανούς.
Υπηρετούσα στην Κομοτηνή.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ με ειδοποιούν ότι έχουν έναν άρρωστο σε ένα χωριό όπου ζούσαν τούρκοι.
Τους είπα να τον πάνε στο νοσοκομείο, δεν ήθελαν ή δεν με κατάλαβαν, επέμεναν να πάω.
Είχα ένα παλιό φίατ 850, από δεύτερο χέρι αγορασμένο. Ο πατέρας μου, που τον φιλοξενούσα για λίγες μέρες, μου λέει πού θα πας μόνος σου σε ένα μέρος που δεν το ξέρεις, μέσα στις λάσπες νύχτα ώρα;
Κι έρχεται μαζί μου.
Σκοτάδι πίσσα και ακολουθούσα τον δρόμο όσο κατάλαβα από αυτά που μου είπαν.
Μόνο τα ισχνά φώτα του αυτοκινήτου μου έφεγγαν.
Πήγαινα λίγο γρήγορα για να «προλάβω» τον άρρωστο, και λίγο σιγά λόγω των νύχτιων συνθηκών.
Και ξάφνω μια στροφή και κολλητά της ένα γεφύρι μπροστά μου.
Δεν το είδα-δεν έφταναν εκεί τα φώτα μου.
Όταν το είδα πάτησα ως κάτω τα φρένα.
Το αυτοκίνητο δεν σταμάτησε παρά όταν έφτασε στο χείλος τής χωρίς κάγκελα ή κάποιου στηθαίου γέφυρας, με τον δεξιό μπροστινό τροχό να πατάει στο χείλος του γκρεμού, που όπως μου είπαν οι ντόπιοι μετά, είχε βάθος τουλάχιστον είκοσι μέτρα.
Σταθήκαμε έτσι αμίλητοι και ακίνητοι εκεί και οι δύο για (πόσην;) ώρα.
Κάποτε ο πατέρας μου είπε: «Τυχερός ήταν ο…» και ανάφερε όνομα τότε αγαπητού  μου προσώπου.
Με μεγάλη συγκέντρωση και προσοχή έβαλα την όπισθεν, αφού σιγουρεύτηκα ότι πράγματι ήταν η  όπισθεν, και έκανα πίσω.
Το χωριό από κει ήταν διακόσα μέτρα.
Ο άρρωστος ήταν ένας γέρος με γρίπη.
Οι κάτοικοι μας ειπαν ότι στον γκρεμό εκείνον έχουν σκοτωθεί αρκετοί. «Έχουμε πει πολλές φορές να μας φτιάξουν τη γέφυρα αλλά αυτοί  τίποτα!.. Τυχεροί ήσαστε!»»
Η είδηση θα διέφερε μόνο γιατί αντί Άρτα θα έγραφε Κομοτηνή.