ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΟΡΑΣΙΔΩΝ

Τριήμερη εκδρομή θηλέων.
Στάση στο Γκούντις.

Κατεβαίνουν.
Χωρίς χαρές ή κοριτσίστικα ξεφωνητά.  
Κοριτσάκια με ρόδινα μαγουλάκια, μικρές μυτούλες,
εξέχοντα ζυγωματικά, στεγνά χείλη.
Πάνε στο ταμείο. Υπομονετικά περιμένουν να έρθει η σειρά τους.
Σιγοψιθυρίζοντας παραγγέλνουν.
Ύστερα διαλέγουν τα απόμακρα τραπέζια
της μεγάλης άδειας αίθουσας
και κάθονται τέσσερα τέσσερα.
Κολλάνε τις καρέκλες στα τραπέζια
και στριμώχνονται ανάμεσα τραπεζιού και καρέκλας,
ανταλλάσσοντας με φωνή όλο φροντίδα απαραίτητες μόνο προτάσεις:
«Μήπως ξέχασες την τσάντα σου;»
«Κάτω έχει τουαλέτα»
«Τι παράγγειλες;»
«Σου έπεσε το σκουλαρίκι».

Οι τσάντες και τα μικρά σακίδια ανάμεσα στα πόδια
ή δίπλα τους επάνω στο τραπέζι.
Τα πόδια ενωμένα,
 το κεφάλι σκυφτό
στρέφοντας συχνά δεξιά κι αριστερά,
προσέχοντας μη κάποιος ή τα κοιτάζει τ’ ακούει.

Με δυσκολία η περιέργειά μου βρίσκει ένα μονοπάτι
ανάμεσα στο πυκνό ρουμάνι
της τέτοιας αποστασιοποίησης
για να ρωτήσει:
«από πού είστε κορίτσια;»

Στην πρώτη ερώτηση
ένα γρήγορο κοίταγμα προς την παρέα μας
χωρίς απάντηση.
Στη επανάληψη της ερώτησης
κοφτή έρχεται η απάντηση: «Τρίκαλα».