ΔΙΧΩΣ ΦΙΛΟ

Αν πεθάνω δίχως φίλο πλάι
στο προσκέφαλό μου ν’ αγρυπνά
κι άπελπος τα μαύρα να κοιτάει
νέφη που με πνίγουν τα πυκνά,

αν πεθάνω μια γυναίκα δίχως
σ’ απαλό ένα κλάμα να δοθεί,
αν πεθάνω δίχως ένας θρήνος
πάνω απ’ τον νεκρό μου ν’ ακουστεί,

δε θα με πειράξει διόλου-φρίκη
διόλου δε θα νιώσω εγώ γι αυτό:
ήττα δε λογιάζω ούτε νίκη
ψεύτικο αν κάτι στερηθώ.

Τρόμος όμως μέγας θα με κλείσει
αν στου απείρου μέσα τη σιωπή
αστεράκι κάποιο δε θα σβήσει-
η χρυσή του ανάσα αν δεν κοπεί.

Και πικρός κι αδίκιωτος θα νιώθω
αν μια πέτρα ανείπωτα θλιβή
δεν κομματιαστεί από τον πόθο
που την τρώει και δίχως μου δε σβει.