ΚΏΣΤΑΣ ΗΛΙΆΚΗΣ

Στ’ ουρανού το γαλάζο
και στων σύννεφων τ’ άσπρο,
χτες-στα μέρη η αυγούλα
όπου πρώτα φωτίζει
σαν ο αγώνας της μέρας
το σκοτάδι κερδίζει-
σ’ απροσμέτρητα ύψη-
χτες- υψώθη ένα κάστρο.

Κάστρο λες καμωμένο
από αιθέριο αλαβάστρο
κάστρο λες Άγιου κάποιου
ιερό μετερίζι.
Από ευθύνη πλαντάζει
κι από αγνότητα σφύζει.
Κάστρο γης ο αθέρα
κάστρο φλόγινο άστρο.

Απ’ το ύψος του ο Κώστας
ο Ηλιάκης μας βλέπει.
Σμηναγός όλο αξία.
Όλο έγνοια πατέρας.
Σοβαρή και γαλήνια
η ματιά του μας σκέπει.
Η ανάσα του ευλόγια
και περφάνιας αγέρας.

A! ΠατρίδαΙ Τον ήρωα
δες, τον Κώστα Ηλιάκη-
και μιμήσου τον: ΣήκωΙ
Πέτα! Αντρέψου λιγάκι!