[15-6-23
“Τραγικό δυστύχημα στις ΗΠΑ με 17χρονη που κοιμήθηκε στο τιμόνι – Ξεκληρίστηκε η οικογένεια που ήταν στο αυτοκίνητο.
Το αυτοκίνητο χτύπησε σε βράχους και απογειώθηκε.”
Τραγικό δυστύχημα στο οποίο έχασαν τη ζωή τους όλα τα μέλη της ίδιας οικογένειας, ο 36χρονος πατέρας Κάλβιν Μίλερ και τα τρία παιδιά του η 17χρονη Ντακότα, ο 10χρονος Τζακ και η 8χρονη Ντελάιλα, σημειώθηκε στο Αϊντάχο των ΗΠΑ, όταν η 17χρονη που οδηγούσε το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν κοιμήθηκε στο τιμόνι με αποτέλεσμα το όχημα να βρεθεί εκτός δρόμου και να καταλήξει ανάποδα σε ποτάμι.
Το δυστύχημα συνέβη όταν….κλπ κλπ.]


Σας έχει συμβεί να κοιμηθείτε στο αυτοκίνητο ενώ οδηγείτε;
Ακούω να γίνονται ένα σωρό συστάσεις προς τους οδηγούς για να έχουν μια ασφαλή οδήγηση.
Και σωστά.
Δεν έχω ακούσει όμως ποτέ για τον κίνδυνο να κοιμηθεί κανείς στο αυτοκίνητο ενώ οδηγεί.
Είναι γιατί δεν μπορεί, από τη φύση του θέματος, να υπάρξουν οδηγίες για κάτι τέτοιο;
Ίσως.
Πάντως ούτε να θίγεται έχω ακούσει, επίσημα, κάτι τέτοιο σαν κίνδυνος οδήγησης.
Με αφορμή την παραπάνω είδηση, μάθετε ότι κοιμήθηκα δυο φορές στο αυτοκίνητο ενώ οδηγούσα!
Και μαζί με άλλα αντίστοιχα δυνητικά θανατηφόρα περιστατικά του βίου μου, είναι γι αυτά που έχω την πεποίθηση ότι Κάποιος ή Κάτι, με θέλει ακόμα ζωντανό.
Ήταν στην Αμερική, στο Λος Άντζελες.
Όπου εργαζόμουν σε ένα εργοστάσιο Πλεκτικών Μηχανών στην οδό Plummer,  με ωράριο οχτώ βράδυ με οχτώ πρωί.
Έγινε περίπου τρεις δεκαετίες πριν.
Θυμάμαι που ενώ οδηγούσα, άνοιγα όσο μπορούσα τα μάτια μου για να διώξω τη νύστα.
Και τις δυο φορές θυμάμαι που σκεφτόμουν: Μην κοιμηθείς! Δεν νυστάζεις! Θα αντέξεις! Δεν θα κοιμηθείς!
Και όμως κοιμήθηκα!
Ήταν σε κάποιον μεγάλο δρόμο, όπου, πρωί, τα κινούμενα αυτοκίνητα είναι πλημμύρα στους δρόμους της μεγαλούπολης Λος Άντζελες.
Όπως κάθε πρωί, πήγαινα στο Πανεπιστήμιό του έναν ξένο, έναν άγνωστο, που δεν ξέρω ακόμα ούτε ποιος ήταν ούτε γιατί εγώ τον βοηθούσα.
Και κοιμήθηκα!
Δυο φορές!
Και σκεφτόμουν αμέσως ύστερα που ξύπνησα, «πώς γίνεται να κοιμηθώ οδηγώντας και να μην σκοτωθώ;»
Κοιμήθηκα βαθιά.
Για πόσο; Δεν μπορώ να πω. Αν κρίνω όμως από το χώρο γύρω και από την εικόνα των αυτοκινήτων που είχα δεξιά, αριστερά και μπροστά μου, δεν πρέπει με τα γήινα μέτρα να ήταν πάνω από ένα δευτερόλεπτο, ή καλλίτερα πάνω από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.
Ερώτημα: αφού κοιμήθηκα, μετά τόση κούραση και αϋπνία-και αφού κοιμήθηκα τόσο βαθιά, γιατί-πώς ξύπνησα;
Ο οργανισμός μου ήθελε ακριβώς τόση «χαλάρωση» ώστε να συνεχίσει κατόπιν αυτού την ημέρα του-μου;
Γιατί μετά από αυτό δεν αισθανόμουν νυσταγμένος.
Tους μηχανισμούς που λειτουργούν σε τέτοιες περιπτώσεις, η νευροφυσιολογία ίσως να τους έχει ανακαλύψει.
Και αν όμως έτσι είναι, δεν παύει αυτό όλο να είναι ένα αξιοθαύμαστο γεγονός.
Όταν «ξύπνησα», πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου έννοιες, πιθανότητες, αλληλοσυγκρουόμενες φιλοσοφικές θεωρίες, παρελθοντικές συνιστώσες και μέλλουσες κατευθύνσεις της επίγειας ζωής μου, με ένα λόγο θα μπορούσα να πω «πέρασε από μπροστά μου όλη μου η ως τα τώρα ζωή» όπως λέγεται, αλλά και όλες οι σε μεγάλο μάκρος χρόνου  μέλλουσες να υπάρξουν εκδοχές και δυνατότητες.
Σαν μέσα σε μια αστραπή να φωτίστηκε η σκηνή του θεάτρου της ζωής μου, και να είδα πάνω της ό,τι πρόλαβα από αυτήν.
Τα ίδια έγιναν και τις δυο φορές του «ύπνου» μου-γιατί οι δύο φορές ύπνου μου «στο τιμόνι», έγιναν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα-αν και του ίδιου χώρου (Λος Άντζελες) και του ίδιου ημερολογιακού χρόνου.
Έτσι ή αλλιώς,  οι στιγμές αυτές, μαζί με τρεις άλλες-που  δεν έχουν σχέση με τον ύπνο κατά την οδήγηση-, καθόρισαν σε μεγάλο μέρος τη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους και απέναντι στον εαυτό μου.
Και αυτό τον καθορισμό έκτοτε υπηρετώ.
Δεν μίλησα για τον «ύπνο» μου στο πράγμα που καθόταν δίπλα μου.
Γιατί θα ήταν σαν να μιλούσα σε ένα βόδι ή σε ένα ξύλο ή σε μια πέτρα.
Τα ίδια έγιναν και στους δυο «ύπνους» μου, ώστε ότι περιγράφω εδώ ισχύει και για τους δύο.