ΔΙΑΠΙΣΤΏΣΕΙΣ

Δεν ξέρω γιατί είχα μια χαρά
που ήρθε το Μνημόνιο.
αρσενικό σαν να ’μουνα
που βλέπει αντιμόνιο.

Είναι γιατί ο κόσμος πια
διόλου δε διασκεδάζει
και γενικά κάνει ζωή
που στη ζωή μου μοιάζει-

χωρίς παρέες δηλαδή,
χωρίς χορούς και γέλια,
χωρίς το θέρος διακοπές
κι ουρά κάτω απ’ τα σκέλια.

Ναι. Πράγματι. Αυτό είναι. Ναι.
Χωρίς αμφιβολία
για τη χαρά που μου ’χε ’ρθει
αυτή ’ναι η αιτία:

πως τώρα ξεκομμένος πια
απ’ τον κόσμο δε μετράω
κι έχω παρέες ταιριαστές
όπου κι αν πλέον πάω.

Μόνον και ακοινώνητο
που πια δε θα με λένε
και που όλοι για τη μοίρα τους -
εγώ όπως κλαίω- κλαίνε.