ΠΟΠΗ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗΣ

-Πού να πάμε να κρυφτούμε
που μας διώχνουν όλοι οι τόποι;
-Δε χαθήκαμε! Δεν πάμε!
Φίλε μου, έχουμε την Πόπη!

-Όσοι-αχ!-κάναμε για χρόνια,
παν χαμένοι μας οι κόποι!
-Σώπα σύντροφε, η ελπίδα
ευτυχώς υπάρχει: η Πόπη!

Να σωθούμε δεν υπάρχουν
φίλοι μου καλοί άλλοι τρόποι,
πλην ενός: να μας γλιτώσει
το μπορεί μονάχα η Πόπη!

«Έλα Πόπη! έλα Πόπη!
Μόνο συ μας έχεις μείνει.
Έλα, αλλιώς το μαγαζί μας
όπου να ’ναι πάει, κλείνει…

Έλα Πόπη με τα ωραία
μακριά σου τα μαλλιά!
Δεν πειράζει που δεν έχεις
αποκάτω τους μυαλά.

Έλα Πόπη να χαρίσεις
τη θαυματουργή σου πνοή
στην Παράταξη που-δες την-
δεν της μένει πια ζωή.

Στη φωλιά που αρχηγός της
ένας άντρας είναι κούφος,
έλα Πόπη: επειγόντως
μας χρειάζεται ένας μπούφος.

Με το βλέμμα το γλαρό σου
που ειν’ ολόκληρο δικό σου…
Με τα μάτια που κοιτάνε
σαν υπνωτισμένα να ’ναι…

Έλα Πόπη! Ένα Κόμμα
που τα λοίσθια τώρα πνέει,
σε γυρεύει να το σώσεις
δες το- μόλις που αναπνέει!

Έλα Πόπη να δουλέψεις,
να ιδρώσεις, να κοπιάσεις…
Έλα να μας οδηγήσεις
σε σταυρών τερπνές οάσεις.

Έλα Πόπη να μας σώσεις.
Τ’ αγαθά κτώνται τοις κόποις.
Κι αν το Κόμμα μας με σένα
γίνει, όπως λεν, «της Πόπης»,

μη σκοτίζεσαι-ακόμα
κι αν με σένα «θα τα παίξει»,
πιο καλό θα είναι απ’ ότι
πάντα ήταν: «του Αλέξη»!...»