ΖΕΦΥΡΟΣ

Μες στα υγρά, πράσινα υπόγεια,
τα γεμάτα πέτρες που σκοτεινά μούσκλια
ντύνουν,
από εκεί κάθε χρόνο,
σαν υμέναιου αύρα
έρχεσαι.

Πρώτη η Χλωρίδα σ' ακούει
και σένα, τον τρυφερό της αγαπημένο,
έρχεται ν' απαντήσει.
Την αγκαλιάζεις απαλά από παντού
σαν πνοή
με χιλιάδες χέρια πείρας, και μαζί
με εφηβικές ντροπαλοσύνες, αφού,
κάθε χρόνο, στης Εσπερίας τους κάμπους,
από του ήλιου τιςαχτίδες,
σεμνός, γεννιέσαι.

Και σε λίγο,
σ' ένα μήνα,
σ' ένα φως,
σ' ένα πρωτολούβιασμα,
τα παιδιά σας, κοπαδιαστά,
μικρά μικρά,
ή μοναχικά, και τότε μεγαλύτερα,
κλείνοντας μέσα τους τον πόθο σου,
σαν μικροί ήλιοι γελαστοί  στο φως βγαίνουν.  
Και καθένα τους,
βαφτίζοντας το στην είδη και στην αξία του,
"καρπό"
περήφανος πατέρας τ' ονομάζεις.