Ο Τσίπρας μου μοιάζει με κείνον το νεαρό που είχε καταδικαστεί σε θάνατο με τη λαιμητόμο τοτε, στη Γαλλική επανάσταση. Και η μητέρα του, για να μη φανεί δειλός ο γιος της, φρόντιζε να του στέλνει μηνύματα κάθε τόσο με τα οποία τον καθησύχαζε ότι δε θα τον σκοτώσουν τελικά. Έτσι εκείνος φερόταν σαν να ήτανε γενναίος, κάτι που απαιτούσε και η ιστορική του καταγωγή. Την ημέρα της εκτέλεσής του, η μητέρα του τού έστειλε μήνυμα ότι να μην ανησυχεί, θα τον πάνε στη λαιμητόμο, θα του βάλουνε το κεφάλι στην κατάλληλή υποδοχή, όμως τη στιγμή εκείνη θα φέρει κάποιος την είδηση της αθωότητάς του και θα του δοθεί χάρη.
Έτσι ως τα τελευταία του ο νεαρός δειχνόταν ότι είναι γενναίος και ότι αψηφάει το θάνατο.
Κάτι τέτοιο ίσως συμβαίνει και με τον Τσίπρα. Ίσως κάποιος του έχει πει πως μπορεί να κάνει ότι θέλει-να βρίζει τους ευρωπαίους, να καυτηριάζει λόγια και πράξεις τους, να αγνοεί τη συμφωνία μας μαζί τους-, όμως την τελευταία στιγμή θα του δώσουν ότι ζητάει ζητώντας του και συγνώμη αποπάνου.
Και γι αυτό ο Ταίπρας κάνει αυτά που κάνει.
Αν όμως δεν είναι έτσι;
Αν δεν είναι έτσι, τότε ο Τσίπρας είναι ανόητος. Γιατί πηγαίνει ίσα στο χαμό. Τραβώντας και την Ελλάδα μαζί του.
Και ποιο το κέρδος του τότε;
Ίσως πάλι όλοι τους, και Τσίπρας και υπουργοί, να είναι τόσο ακραίοι στα ενάντια στην Ευρώπη και τους ευρωπαίους λόγια του, , ξεσπώντας ύστερα από δεκαετιών καταπίεση από τη Δεξιά.
Μα είναι λόγος αυτός να καταστρέψει ο Τσίπρας μια χώρα επειδή δεν μπορεί ίσως να τιθασέψει τα λόγια του κι αυτός και η κυβέρνησή του; Αυτό θα μπορούσε να το πάθει ένας οποιοσδήποτε άλλος, όχι όμως ένας ηγέτης.