ΒΡΕ ΤΙ ΧΩΡΑ…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή                         
βρε σε χώρα ποιάνε ζούμε
κι ούτε ώρα μια καλή                             
δεν μπορούμε μεις να δούμε;

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που τα τρόφιμα ακριβαίνουν
κι όπου φτάσουν κι ανεβούν
πια από κει δεν κατεβαίνουν…

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που είν’ οι βουλευτές αντάρτες
το μπαξίσι καθεστώς
και οι τραπεζίτες γδάρτες…

Που το μέσο κυβερνά,
που μεσουρανούν οι μίζες
και που αν δε χιονίσει μια
είν’ οι μέρες όλες γκρίζες…

Που όλα έχουν τα λεφτά
μαζευτεί σε λίγες τσέπες
κι ενώ αυτοί τρων αστακούς
μεις τη βγάζουμε με κρέπες…

Που με λόγια προσπαθούν
οι υπουργοί να τα μπαλώσουν
κάθε που ‘καναν δουλειά
πρώτα αφού τη θαλασσώσουν…

Κι ο καθένας απορεί
δύναμη πού τάχα θα ’βρει
για ν’ αντέξει όσο κρατεί
η ζωή αυτή του η μαύρη

μιας και δεν μπορεί-ο χαζός-
να ‘βρει θέληση και πάθος
και να δει Σεφερικά
τη ζωή πως πήρε λάθος,

και προς τη μονάχη οδό-
τη σωστή-βήματα κάνει
που μαχαίρι είν’ κοφτερό
και που όπλου είναι κάννη…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή!
Βρε τι κράτος είναι τούτο!
Τι στενός που ’ναι κορσές!
Τι καπέλο και τι φρούτο!

Γιατί ναι. Όλα είν’ αυτά.
Και αμφιβολία διόλου
δεν χωρεί πως δυστυχώς  
όλα παν κατά διαόλου,

και πως θα  ’ρθει ο καιρός
που ωραία θα περνάμε,
στα ουράνια μοναχά
…πεθαμένοι όταν πάμε.

Τότε όλα θαν’ καλά
δίχως χρείες και ανάγκες
και θ΄ απέχει ο λαός
απ΄ τη φτώχεια παρασάγκες.