ΈΝΑΝ ΗΓΈΤΗ ΝΑ ‘ΧΑΜΕ…

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…

Να ’ταν πολύς ο Σαμαράς κι όχι όπως είναι λίγος-
κάθε του να μην τελείωνε κουβέντα με γελάκι,
να μη τόσο ήταν ελαφρός και χαζογκομενάκιας,
να μη μόρτικα εδίσταζε τη φράση πριν τελειώσει,
να δειχνε πως αληθινά θυμώνει όταν θυμώνει,
να μην τόσο ηθοποίηζε στα «σοβαρά» μιλώντας,
να μη μαγκιά επούλαγε σε κάθε του εμφάνιση,
μούτρο να είχε όχι παιδιού αλλά μεσόκοπου άντρα,
εύκολος να μην ήτανε σε πόζες αρχηγίας,
άχερα να ’χε στο μυαλό πιο λίγα απ’ ό,τι έχει,
να υποσχόνταν μοναχά ό,τι μπορεί να κάνει,
έντιμους να μην έλεγε τους κλέφτες της Νου Δου,
από τα χίλια που έταζε να ’κανε μόνο ένα,
να μη στεκόνταν προσοχή μπροστά στους ευρωπαίους,
να μη βρωμούσε από μακριά χαζή αλαζονεία,
λιγότερο να γέλαγε και πιο να εσκεφτόνταν,
φτώχεια να καταλάβαινε τι τάχα να σημαίνει,
να μη το «έπαιζε»-ο βλαξ!-σωτήρας της Ελλάδας,
να μην εφασιστόφερνε και πατριδολατρούσε,
να μην κρεμόταν απ’ του νιού Καραμανλή τα φρύδια-
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…
   
Κι ο Βενιζέλος να ’χε εκτός του λίπους και μυαλό-
να μην τόσο κοφτότανε να γίνει αρχηγός,
να μη σκεπάζει με ωραίο κάθε ψευτιά του λόγο,
να μην αντιμνημονιακός-ο βλαξ!- «το παίζει» τώρα,
να μη ενώ λιβάνιζε τον ΓΑΠ τώρα τον «ρίχνει»,
ανέμους ενώ έσπειρε να μην προσμένει αιθρίες,
συγνώμη να μη ζήταγε μόνο για να… ζητήσει,
να μη θαρρεί ότι παχύς σημαίνει και Μεγάλος,
να μην  τα έκανε μπροστά σε Μέρκελ και Λαγκάρντ,
να μίλαγε στους έλληνες με λόγια αληθινά,
να ένοιωθε πως το ΠΑΣΟΚ τα λοίσθια πνέει τώρα
και να μην ήθελε φιλί ζωής σ’ αυτό να δώσει-
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…

Να μη μας εβομβάρδιζε με μπούρδες ο Κουβέλης,
να μη με λόγια προσπαθεί το χάπι να χρυσώσει,
να μη την άθλια Δεξιά τη βάζει δεξιά του,
να μη βοηθούσε στου λαού το χάλι και τη φτώχεια,
να μην πουλούσε ιερά για μία Προεδρία,
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…