Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με το θάνατο. Μας δίνεται από αυτόν.
Η ανάσα είναι το διαβατήριό μας , το νερό η βίζα μας στον κόσμο των ζωντανών.

Και το παιχνίδι αρχίζει. Πότε θα μας πιάσει; Κάθε στιγμή, κάθε λεφτό, αποφεύγουμε το θάνατο με τη γνώση, με τη συνήθεια, με ικανότητες έμφυτες ή επίκτητες.
Εκείνος βρίσκεται κοντά μας συνεχώς. Και καιροφυλακτεί για να μας έβρει αφύλαχτους.
Πλασμένοι από διαφορετικά υλικά καθένας, το σκοπό τον ίδιο με τα μέσα του καθένας υπηρετεί-πώς να ξεφύγει του θανάτου.
Και όταν ηρεμούμε για λίγο, σκεφτόμαστε απορημένοι: γιατί αυτό το παιχνίδι; Και γιατί να το παίζουμε με τόση αφοσίωση και λαχτάρα;
Και ποιο είναι το έπαθλο για το αν θα πιαστούμε όσο το δυνατόν αργότερα και όχι ΤΩΡΑ;
Γιατί όχι ΤΩΡΑ;
Και απάντηση δεν υπάρχει.
Τυχεροί όσοι ξέρουν πως δεν υπάρχει ούτε ερώτηση.