Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2013
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΙΚΑΚΙ

Λένε πως πήρα σπίτι μου
το επίμαχο στικάκι .
Βέβαια το πήρα. Μου άρεσε
που έμοιαζε με ψαράκι.

Μα και βαρκούλα έμοιαζε
κι όπως κουτάκι σπίρτα.
Και στο μυαλό μου έφερνε
λίγο και σαν την πίτα,

που έφτιαχνε η μητέρα μου
παλιά στη Σαλονίκη
και όληνε την έτρωγα
χωρίς να μου ανήκει.

Το πήρα-ναι-στο σπίτι μου
που δροσερός αέρας
φυσάει από το πρωί
ως τέλος της ημέρας.

Κι όλο στο νου μου έφερνε
την ΑΟΖ που ως γνωστόν
εγώ ο ίδιος όρισα
πως σύγκειται εκ τριών:

αέρος, κύματος, ψαριών!
Γι αυτό το ’χα μαζί μου
για να μου είναι κι η ΑΟΖ
όπως κι αυτό δική μου.

Κι όντας δική μου η ΑΟΖ
είναι και της πατρίδος
όπως δεμένο είναι μ’ εμέ
κάθε δημόσιον είδος.

Κι από το μαξιλάρι μου
αποκάτω δεν την είχα.
Στην τσέπη της πιζάμας μου
ήταν (και παρά τρίχα

σε μίαν νύκτιαν έξαψιν
που είχα ως συνήθως
να τήν… αλλά δεν ομιλώ
ποτέ μου εγώ αήθως,

γι αυτό και δε θα σας ειπώ
τι λίγο να την κάνω-
(ξέρετε, εις το φούντωμα
της έξαψής μου επάνω…)

Και λένε πως στο σπίτι μου
δεν έπρεπε να βάλω
ένα στικάκι εκεί δα.
Και κάνουν τόσο σάλο…

Μα αξία δεν είχε διόλου αυτό.
Τεχνολογίας προϊόν
που επίσημο δεν είναι
κι έρμαιο είναι τόσων ιών…

Τέλος αφήστε με ήσυχον
και μη με ερωτάτε
αν ήτο αυτό παράνομο.
Άσκοπα μου μιλάτε.

Εγώ τα εκατομμύρια
που έχω σκέπτομαι όλο
κι ας λέτε πως τ’ απόκτησα
με απάτη και με δόλο.

Αλλά πολύ σας μίλησα.
Να πάω στην Κύπρο πρέπει
γιατί αλλέως σύντομα
με βλέπω μ’ άδεια τσέπη

γιατί για κούρεμα άκουσα
των καταθέσεών μου
ήγουν τουτέστιν δηλαδή
των πενταεγγονών μου!

Πάω. Γεια χαρά.