ΑΠ' ΩΡΑ Σ' ΩΡΑ

Κανένα πλέον δεν προσμένω χερι
να 'ρθει στον πυρετό μου τον βαρύ
κι ήρεμο κι απαλό σαν περιστέρι
μιαν αύρα να μου φέρει δροσερή.

Ήχον δεν καρτερώ αγαπημένον
των βόγγων να σκεπάσει τη βοή
και φως καποιου ηλιού δεν περιμένω
να φέρει στη νυχτιά μου το πρωί.

Ποτέ ούτε ήρθανε ούτε θα 'ρθούνε
τα φλογερά της φαντασιάς πουλιά.  
Μονάχα μεσα στ' όνειρο ηχούνε
τα ποθητά τους χάδια και φιλιά.

Μα τώρα ως καί του ονείρου έσβησε τ' άστρο.
Ξυπνός κι ακίνητος στέκω καθώς
βιγλάτορας που βλέπει πως το κάστρο
το ρίχτει απ’ ώρα σ’ ώρα ο εχθρός.