ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Σαν ένα ανάσασμα
Σαν ένα όνειρο
Σαν μια ιδέα.

Κλεισμένοι σ’ ευρύχωρο δωμάτιο
Δύστυχοι άντρες πάνε πέρα δώθε.
Μηχανικά και νευρικά κινούνται.
Πουλάνε, αγοράζουν, τρων, κοιμούνται.
Όλα μπορούν μέσα εκεί να κάνουν
Εκτός να ρίξουνε στους τοίχους-
Κάτι που η μόνη τους χαρά θα ήταν.

Τοίχους από άσπαστο γυαλί που είναι φτιαγμένοι.
Κι όταν θελήσουν
Το χέρι τους ν’ απλώσουν στο γυαλί
Μια δύναμη άφαντη  
Πίσω το χέρι τους το στέλνει.

Στην άλλη του γυαλιού πλευρά
γυμνές γυναίκες κατοικούν.  
Παιζογελούν, χορεύουν, τραγουδούνε.
Τους τοίχους ’γγίζουν
Χωρίς την έγνοια ότι κάποιοι
Που έστω να τις ’γγίσουνε ζητούν,
τις βλέπουν.

Και ταξιδεύει όλο το κτίσμα
Ενώ αθέατο μεγάφωνο ένα
Τραγούδια ευτυχίας μελωδεί.

Σαν ένα ανάσασμα
Σαν ένα όνειρο
Σαν μια ιδέα