ΖΩΟ-ΦΙΛΙΑ
(διάλογος)


Α. Φίλε μου έχω μιαν απορία: πώς οι κυβερνήσεις επιτρέπουν την προάσπιση και προστασία των ζώων ενώ καταδικάζουν την ανθρωποκτονία;

Β. Ξαναπέστο αυτό σε παρακαλώ.

Α. Λέω, πώς οι κυβερνήσεις ευνοούν τους προστάτες των ζώων ενώ την ίδια στιγμή καταδικάζουν τους δολοφόνους.

Β. Τώρα, αυτό που είπες θα το ξαναπώ κι εγώ, ώστε αν κάνω κάποιο λάθος να με διορθώσεις. Έτσι θα είμαι σίγουρος ότι καλά κατάλαβα. Ρωτάς γιατί επιτρέπεται η προστασία των ζώων τη στιγμή που απαγορεύεται η ανθρωποκτονία.

Α. Σωστότατα.

Β. Ε,τι να σου πω... σε ήξερα για λειψόν, για αλλοπρόσαλλο, για παράξενο, αλλά δεν ήξερα πως είσαι και ανισόρροπος.

Α. Δεν με πειράζουν όσα λες αφού είσαι φίλος. Όμως, για την οικονομία του διαλόγου μας, που κάποτε μπορεί να δημοσιευτεί, θα σου απαντήσω πως ίσως να μην είμαι εγώ ανισόρροπος, αλλά εσύ μικρόνους ή και άνους.

Β...Μα ποια σχέση άνθρωπέ μου μπορεί να υπάρχει σ΄ αυτά τα δυο ανάμεσα-στην προσοχή που δίνουν οι άνθρωποι στα ζώα και στα εγκλήματα;

Α. Περίμενα να το νιώσεις και ν' απαντήσεις στην ερώτησή μου.

Β. Ποτέ δεν μπαίνω στο νόημα μιας ερώτησης όταν αυτή δεν έχει νόημα.

Α. Μα πες μου: όταν κανείς αγωνίζεται να προφυλάξει ένα είδος ζώου από τον αφανισμό του, αυτό δεν απαιτεί χρήματα;

Β. Και βέβαια απαιτεί.

Α. Και όταν κάποιοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με την περιποίηση και τη θεραπεία πασχόντων ζώων, γι αυτό δεν απαιτούνται χρήματα;

Β. Και βέβαια χρειάζονται χρήματα και γι αυτό. Τι σχέση όμως έχει αυτό με τις ανθρωποκτονίες;

Α. Και το ίδιο δεν απαιτούνται χρήματα για οποιαδήποτε παρόμοια ασχολία με τα ζώα;

Β. Ναι, το ίδιο.

Α. Τα χρήματα αυτά, χρησιμοποιούμενα αλλιώς, δεν θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της πείνας και της αρρώστιας ανθρώπινων όντων;

Β. Θα μπορούσαν μια χαρά.

Α. Και όταν δεν ταϊζεις κάποιον πεινασμένο ή δεν γιατρεύεις κάποιον άρρωστο άνθρωπο, γλιτώνοντάς του έτσι τη ζωή, δεν τον σκοτώνεις;

Β. Αυτή είναι μια ερώτηση χωρίς ρεαλιστική βάση. Αφού τα χρήματα πηγαίνουν για τη θεραπεία των αναγκών των ζώων, δεν μπορεί την ίδια στιγμή να πηγαίνουν και για τη θεραπεία των αναγκών και των ανθρώπων. Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω.

Α. Μα αυτή είναι η ουσία όλης της υπόθεσης. Αφού θεραπεύοντας τα ζώα σκοτώνεις ανθρώπους και όσους σκοτώνουν ανθρώπους τους λέμε δολοφόνους, τότε όσοι ασχολούνται με την θεραπεία των αναγκών των ζώων είναι δολοφόνοι ανθρώπων. Ναι ή όχι;

Β...Τι άλλο μπορώ να πω... είναι δολοφόνοι.

Α. Ε! Να και η ερώτησή μου; Γιατί τους δολοφόνους αυτούς δεν τους κολάζει η Πολιτεία;

Β. Μα καθένας έχει το δικαίωμα να διαθέτει τα λεφτά του όπως θέλει.

Α. Μπορώ κι εγώ λοιπόν να διαθέσω τα λεφτά μου για να κατασκευάσω μία βόμβα που θα τη βάλω να εκραγεί σκοτώνοντας ανθρώπους;

Β. Όχι βέβαια, γιατί τότε θα τιμωρηθείς.

Α. Γιατί; Εσύ δεν είπες πως μπορώ να κάνω τα λεφτά μου ό,τι θέλω;

Β. Ναι, μα όχι και να σκοτώνεις ανθρώπους!..

Α. Μα και οι εναργείς ζωόφιλοι αυτό κάνουν. Γιατί σ' αυτούς επιτρέπεται;

Β. Μα βάζεις στην ίδια μοίρα ένα ζωόφιλο κι ένα δολοφόνο;

Α. Εσύ ο ίδιος τους έβαλες στην ίδια μοίρα πριν λίγο, το ξέχασες;

Β. ......

Α. Λοιπόν;

Β. ...Μα δε λυπάσαι τα κακόμοιρα τα ζώα;

Α. Και βέβαια τα λυπάμαι. Όμως σαν άνθρωπος, λυπάμαι και τους ανθρώπους.

Β. Μα η ζωοφιλία είναι δείγμα ανθρωπιάς.

Α. Ανθρωπιά που να σκοτώνει ανθρώπους πρώτη μου φορά ακούω.

Β. Και τι προτείνεις να γίνει;

Α. Δεν έχω τη δύναμη να λύσω το πρόβλημα ή να προτείνω κάτι. Διαπιστώσεις κάνω.

Β. Και τώρα εγώ τι πρέπει να κάνω; Πες μου.

Α. Ίσως μιαν άλλη φορά. Αρκεί για σήμερα το μάθημα που έμαθες. Και αρκέσου στο βαθμό που πήρες. Μικρόνους είναι καλλίτερα από άνους.