ΑΝΑΘΕΣΕΙΣ

Για να ’χει το μυαλό της καθαρό
και να μπορεί ν’ απολογείται
ανάθεσε την αγωνία στα χέρια της.
Εκείνα δίπλωναν, συσφίγγονταν,   συστρέφονταν,   
τρίβονταν το ’να στ’ άλλο,
τα δάχτυλά τους ανακάτωναν,
μπλεκόνταν.

Κι η ομιλία στο φακό μπροστά
τελείωσεν επιτυχώς  
αφού αυτός
διόλου τα χέρια της δεν έδειξε.