ΟΝΕΙΡΟ

(Ο Τάκης είναι παλιός καλός φίλος και συνάδελφος, στρατιωτικός γιατρός, που έχει φύγει πριν από χρόνια).

Μου ήρθε λεπτός και διάφανος και ήρεμος ο Τάκης.
Κι έλαμνε όλος μέσα σ’ ένα φως
όπου δεν ήταν ούτε του ήλιου κι ούτε της ημέρας.

Μου σύστησε τη συνοδό του
ίδια κι αυτήν λαμπρή και διάφανη
το φόρεμα φορώντας το πολύχρωμο
που η άνοιξη όταν έρχεται φορεί.
Οι δυο τους έφεγγαν σαν δυο ψηλοί
πύργοι κρυστάλλινοι
πρωτόειδωτοι στον κόσμο.

Τους άφησα για λίγο
να φτιάξω μία πρόχειρη ταυτότητα
να λέει ποιος ήμουν
για να με γνωρίσουν.

Γυρίζοντας
ο Τάκης ήταν μέχρι πάνω απ' τους αστράγαλους
σε νερό περπατώντας βουτηγμένος-
κρύσταλλο νερό
από πηγή που εφάνηκε στο μεταξύ.

Ο τόπος ήταν η πλατεία του Αρεος.
Ο χρόνος ένα αιώνιο πρωινό.
Και μέσα στην ομίχλη του πρωιού αυτού
σιγά σιγά καθώς βαδίζαμε
απ’ το ’να της πλατείας το άκρο μέχρι το άλλο,
εσβύστη τ' όνειρο.